Για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας

Γιώργος Μιλτ. Σαλεμής

ήγουν, κείμενον εθνικόν, πατριωτικόν, επαναστατικόν

αποσκοπούν εις την απελευθέρωση του λαού και του έθνους

δια της παραγωγικής ανασυγκροτήσεως 

Εισαγωγή

Όλοι, κι όταν λέμε “όλοι” εννοούμε “όλοι”, όσοι δεν προετοιμάζουν τον λαό για μια μακροχρόνια, παρατεταμένη μάχη γύρω από τα καίρια της ζωής του, σκάβουν τον λάκκο του λαού.

Όλοι, κι όταν λέμε “όλοι” εννοούμε “όλοι”, όσοι καλλιεργούν στον λαό την άποψη ότι, το πρόβλημά του λύνεται “από τα πάνω” αλλάζοντας τους “προδότες” με “πατριώτες”, και χωρίς τη  ριζική αλλαγή της δικής του στάσης ζωής, ευνουχίζουν τον λαό και προετοιμάζουν- αν δεν απεργάζονται- τα χειρότερα σενάρια για την τύχη του.

Όλοι, κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι, όσοι μιλάνε γενικά και αφηρημένα για “ανάπτυξη” αποκοιμίζουν τον λαό και τον προετοιμάζουν να γίνει μισθωτός σκλάβος, με λιγότερο ή μεγαλύτερο μισθό, στις ξένες επιχειρήσεις που κάποτε θα έρθουν, με αποικιακούς όρους, να επενδύσουν.

Όλοι οι πολίτες, μικροί και μεγάλοι, έχουν ευθύνη για την διάσωσή εαυτών και αλλήλων, για τη διάσωση της Πατρίδας. Η ευθύνη αυτή έχει μεγαλώσει από τον χειμώνα του 2009-2010 και μεγαλώνει έτι περαιτέρω κάθε μέρα που περνάει.

Τούτων δοθέντων, σκέφτηκα να κωδικοποιήσω, σε ένα κείμενο, την έννοια της “Ανάπτυξης” που θέλουμε σήμερα. Γρήγορα όμως είδα ότι, το κείμενο θα ήταν τόσο μεγάλο, οπότε, η “κωδικοποίηση” θα ήταν μικρή. Επέλεξα, λοιπόν, την κωδικοποίηση και απέρριψα το κείμενο. Παραθέτω, λοιπόν, τις επικεφαλίδες, τρόπον τινά, των σχετικών κεφαλαίων του απορριφθέντος κειμένου. Είθε να υπάρξουν απορίες και αντιρρήσεις...εδώ είμαστε να τα συζητήσουμε...

1. Στη Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Πατρίδας, θα πρέπει να πάρει μέρος όλος ο λαός, όλο το έθνος. Εργάτες και Αγρότες. Τεχνίτες και Επιστήμονες. Έμποροι μικροί και μεγάλοι. Κατασκευαστές και Οικοδόμοι χαμηλής ή υψηλής ειδίκευσης, μικρών ή μεγάλων έργων. Κάτοικοι εσωτερικού και εξωτερικού. Κατοικούντες και παρεπιδημούντες την Πόλιν ταύτην. Δεν μας περισσεύει κανείς!  Ούτε καν ο Παναγιώταρος!

Αυτή θα είναι μια οικονομική παλιγγενεσία. Η κύρια δύναμη της Παραγωγικής Ανασυγκρότησης της Πατρίδας είναι ο Λαός. Οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Μετά θα έρθουν για να γίνουν, ξανά, πρώτοι οι αστοί,  οι οποίοι τώρα, θέλουν να είναι έσχατοι και καταργούν την τάξη τους καθ' εαυτήν βγάζοντας τα λεφτά “τους” στο εξωτερικό. Αυτοί θα είναι η πιθανή εφεδρεία  στη μάχη που θα δωθεί. Αν γοητευτούν, αν εμπνευστούν, αν  συγκινηθούν, αν οσμιστούν κέρδος. Θα έχουμε και τουμπλέκια  για τους κερδοσκόπους, θα έχουμε και τρουμπέτες για τους πατριώτες.  Άμεση όμως εφεδρεία είναι: η εφοπλιστική αστική τάξη, οι εργαζόμενοι του ελληνισμού της διασποράς.

2. Θα πρέπει ο τόνος να αλλάξει: εντατική και όχι εκτατική και συγχρόνως ποιοτική και όχι ποσοτική. Περισσότερα, δηλαδή, και καλύτερα προϊόντα από περισσότερους και καλύτερους μικρούς παραγωγούς. Από περισσότερα και καλύτερα μικρά παραγωγικά πεδία (“κύτταρα” όπως τα εννοεί ο Κ. Καραβίδας- γεωργικά, κτηνοτροφικά, βιοτεχνικά). Το παραγωγικό πολυώνυμο, για το οποίο κάνει λόγο ο Καραβίδας, υπάρχει αλλά, έχει μπει σ' ένα καλάθι. Όχι όλα τ' αυγά σε ένα καλάθι. Όχι όλες οι κότες σε ένα κοτέτσι. Όχι μόνο αυγά από κότες, αλλά και από χήνες και από πάπιες και από....στρουθοκαμήλους (ότι έχουμε πολλές και τις αφήνουμε αναξιοποίητες).  Διασπορά του κινδύνου, διασπορά και διαφοροποίηση των πηγών του εισοδήματος.  Αν παράγουμε, σήμερα, εκατό κιλά ντομάτα, και μας χρειάζονται διακόσια, ανάπτυξη δεν είναι να  παραγάγουν, τα επιπλέον κιλά, οι ίδιοι δέκα παραγωγοί που παρήγαγαν και τα εκατό. Ανάπτυξη είναι να παραγάγουν, τα διακόσια κιλά, είκοσι παραγωγοί. Και ακόμα περισσότερη ανάπτυξη είναι να τα παραγάγουν  , εκείνα τα διακόσια κιλά, διακόσιοι παραγωγοί! Η ανάπτυξη αυτή θα αγγίξει το θαύμα όταν, οι διακόσιοι παραγωγοί παράγουν διακόσια κιλά ντομάτα σε τετρακόσια κτήματα!

Έχουμε πει κι αλλού ότι η σωτηρία της χώρας, και άρα της ζωής μας, θα έρθει από την παραγωγή τροφίμων και ποτών. Για όσους ακόμα δεν κατανοούν τον λόγο, το ξαναλέμε: Η εποχή που ζούμε και, ακόμα περισσότερο, η εποχή που θα ζήσουμε, χαρακτηρίζεται από την έλλειψη αρκετών και καλών τροφίμων. Οι φτωχοί λαοί δεν έχουν αρκετά και οι πλούσιοι λαοί δεν έχουν καλά και υγιεινά. Όποιος παράγει τρόφιμα, θα είναι σαν να παράγει πετρέλαιο και κάτι πάρα πάνω. Ό, τι είναι το πετρέλαιο για τις μηχανές είναι τα τρόφιμα για τις ανθρώπινες “μηχανές”. Εμείς μπορούμε, λόγω της παράδοσης, του εδάφους και του κλίματος, να παραγάγουμε τρόφιμα εξαιρετικής ποιότητας για όλους τους Ευρωπαίους. Δυτικούς αλλά, και να μην ξεχνάμε τους Ανατολικούς που μας αγαπάνε και μας σέβονται περισσότερο.

Εκτός αυτού, η στροφή στην παραγωγή τροφίμων, είναι και  η μόνη δυνατή παραγωγική στροφή. Είναι αυτή που μπορεί να γίνει καθώς δεν χρειάζεται μεγάλα κεφάλαια, ενώ, τα κεφάλαια που χρειάζεται, σε μεγάλο βαθμό, υπάρχουν και υποαπασχολούνται: είναι η ελληνική ύπαιθρος!

Όσο για την εργασία, υπάρχει σε αφθονία! Είναι οι επισήμως άνεργοι. Είναι οι μη επίσημοι άνεργοι. Είναι οι συνταξιούχοι που έφυγαν άρον άρον και αναζητούν επιπλέον εισοδήματα. Οι τελευταίοι μπορούν να παίξουν έναν ιδιαιτέρως στρατηγικό ρόλο στην παραγωγική ανασυγκρότηση γιατί, ενώ είναι νέοι ακόμα, έχουν μνήμες αγροτικής οικονομίας. Κατέχουν και μπορούν να ανακαλέσουν μαστορικές, τεχνικές, από την αγροτική παράδοση, στην οποία πήραν μέρος ως νέα παιδιά. Όσο κι αν τότε οι συνθήκες ήταν τέτοιες που τους έκαναν να πάρουν τα μάτια τους και να φύγουν, σήμερα, μπορεί εκεί να βρουν τη σωτηρία, γι' αυτούς, τα παιδιά τους και  τον τόπο τους. Καθώς δε, εκείνοι που συνταξιοδοτούνται, είναι εργαζόμενοι του δημοσίου και των τραπεζών, διαθέτουν κάποιες δεξιότητες που λείπουν από την ύπαιθρο χώρα. Από την ικανότητα οργάνωσης μέχρι τον αέρα της αστικής ζωής, αυτές οι δεξιότητες, μπορούν να συμβάλλουν ώστε να αναζωογονηθεί η κοινωνία των χωριών και να καταστεί δυνατή η συγκράτηση και η δραστηριοποίηση των νέων ανθρώπων, της νέας βάρδιας της αγροτικής παραγωγής που σε τίποτα δεν θα θυμίζει τη βασανισμένη διαβίωση του αγροτικού μας παρελθόντος.

3. Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση θα πρέπει να αποστρέφεται τη μεγάλη κλίμακα, ακόμα κι αν υπάρχουν τα μέσα για φαραωνικές επενδύσεις. Όχι ένα μεγάλο φράγμα στο ποτάμι αλλά πολλά μικρά στους παραποτάμους. Όχι έναν μεγάλος δρόμος αλλά πολλοί μικροί, περιφερειακοί. Πολλά μικρά σφαγεία. Πολλά μικρά τυροκομεία. Τουλάχιστον από ένα σφαγείο σε κάθε δήμο. Με ειδικά οχήματα των σφαγείων και των τυροκομείων η μεταφοράς ζώντων ζώων, γάλακτος, νωπού κρέατος και τυριών .   Παραγωγή και επιτόπια κατανάλωση θα πρέπει να πάνε μαζί. Ο κερματισμός της παραγωγής, ώστε να αντιστοιχεί στην κερματισμένη κατανάλωση, θα μας σώσει από επιπλέον κόστη σε έξοδα μεταφορών, μέσα μεταφοράς, μέσα αποθήκευσης, φύρες και ζημιές. Μεγαλώνουμε την παραγωγή και “μικραίνουμε” την έκταση της αγοράς μικραίνοντας την ακτίνα της μεταφοράς των προϊόντων. Αυτό σημαίνει: συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του γιγαντισμού και του ασύμφορου πια υδροκεφαλισμού που αυτός συνεπάγεται.  Μεγαλώνουμε την ποσότητα του παραγόμενου γάλακτος και μικραίνουμε την καρδάρα και την απόσταση μεταφοράς προκειμένου να καταναλωθεί. Μειώνουμε τα “χέρια” που μεσολαβούν! Μείωση των μεσαζόντων...ζώντων και “τεθνεώτων”.

Η Ελευθερία, η Αρβανιτάκη, πρέπει να τροποποιήσει το σχετικό άσμα της ως εξής: “Τα λεφτά και τα μαχαίρια...κάποτε ν' αλλάξουν χέρια” γιατί οι Κρητικοί πάντα μας ορμήνευαν:   “Τα μερακλίδικα κορμιά και τα καλά μαχαίρια- Θε μου, πάντα πώς γίνεται;- κι είναι σε λάθος χέρια”.  Χρηματοδότηση: Τσακίστε τις τράπεζες! Περιορίστε τον “επενδυτικό” ρόλο των τραπεζών. Μην τους δίνετε  όλες τις αποταμιεύσεις σας παρά μόνο ένα ελάχιστο ποσό ασφαλείας.. “Για μια ώρα ανάγκης”.  Προβείτε σε άμεσες επενδυτικές ενέργειες για σας, τα παιδιά σας και τα εγγόνια σας. Οι τράπεζες ας επιβιώσουν παρέχοντας άλλου είδους υπηρεσίες και όχι κρατώντας την στρόφιγγα των χορηγήσεων. Θα επιβιώσουν διεκπεραιώνοντας τις συναλλαγές ανάμεσα στις επιχειρήσεις, ανάμεσα σε επιχείρηση και πελάτη, ανάμεσα σε προμηθευτή και επιχείρηση. Καμιά ανάπτυξη προς όφελος του λαού δεν θα υπάρξει με την χρηματοδότηση των τραπεζών! Και να είστε σίγουροι ότι, όσο θα περνάει η λαίλαπα, οι τράπεζες, οι άνθρωποι των τραπεζών δηλαδή, θα γίνονται ακόμα περισσότερο επιθετικοί γιατί τώρα έχουν ταπεινωθεί και ξεβρακωθεί και θα γυρεύουν να ρεφάρουν το “αίμα” τους, που είναι δικό μας αίμα.

Φτιάξτε κάτι μόνοι σας, στη μικρή κλίμακα. Με το δικό σας “κούτελο”, με το δικό σας στιλ, με τον δικό σας τρόπο, με το δικό σας επώνυμο. Όσο κι αν είναι αυτό “μικρό”, είναι “μεγαλύτερο” από την ξένη φίρμα στην οποία σας καλούν να ενταχθείτε ισχυριζόμενοι ότι “κάλλιο δεύτερος στην πόλη παρά πρώτος στο χωριό”.

Μεσούσης της κρίσεως, στη γεωργία εξαπλώνεται ένα σύστημα εκμετάλλευσης της γης (βλέπε: σαλιγκάρια, ροδιές) που δεν απέχει πολύ από το μοντέλο που κατέστρεψε τους καλλιεργητές βάμβακος.  Ο αγρότης βάζει το χωράφι, τα εργαλεία και την εργασία. Η “εταιρεία” βάζει τους σπόρους και την τεχνογνωσία. Υποχρέωση του αγρότη να “πουλήσει” την παραγωγή στην “εταιρεία” και στην τιμή που αυτή θα διατάξει! Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με προλεταριοποίηση και μάλιστα έχοντας δικά σου τα πιο πολλά κεφάλαια της εκμετάλλευσης! Σε αυτές τις περιπτώσεις η “ισχυρή συμμαχία” με την “εταιρεία” είναι αυταπάτη. Και το μέλλον σου δεν είναι “δεύτερος στην πόλη” αλλά “τελευταίος στο χωριό”.

Το “μικρό”, εκτός από μπιούτιφουλ, είναι και συμφερτικό, είναι και μαϊτζέβελο! Γίνεται “πρώτοι στο χωριό” και μη συνθηκολογείτε με “μεγάλες αλυσίδες”, φίρμες, “μπραντ νέιμ” κλπ. Οι καλύτερες από αυτές, οι  πατριώτες ιδιοκτήτες τους, θα συνθηκολογήσουν μαζί σας και θα βρεθεί τρόπος συνεργασίας και συνύπαρξης. Απορρίψτε το φρανσάιζινγκ και μη δίνετε ούτε ένα ευρώ, ούτε μία δραχμή, για “αέρα”. Μην αναθέτετε στον αυτόματο πιλότο των γκόλντεν μπόις τις προμήθειες του υπό σύστασιν καταστήματος. Μην γινόσαστε πελάτες πριν γίνετε πωλητές. Μην δεσμεύεστε για πάγιες πληρωμές- όσο μικρές κι αν είναι- αν πρώτα δεν έχετε διασφαλίσει πάγιες εισπράξεις.

Η θάλασσα είναι δρόμος, έτοιμος και καλοσυντηρημένος με μηδενικό κόστος κατασκευής και συντήρησης. Στην ιστορία, ποτέ δεν χωρίζει αλλά πάντα  ενώνει είτε πρόκειται για το καλό είτε πρόκειται για το κακό. Πρωτόγονοι και πολιτισμένοι, πλούσιοι και φτωχοί, ειρηνικοί και πολεμικοί, όλοι οι λαοί, την χρησιμοποιούσαν για τα σχέδιά τους. Αρκεί να έφτιαχναν, με τα ίδια τους τα χέρια, κάποιου είδους πλεούμενο.

Στον σύγχρονο “προοδευτικό” κόσμο μας, αυτό δεν συμβαίνει.  Οι μεταφορές είναι σε λίγα χέρια- ενώ, όχι πολλά χρόνια πριν, ήταν στα χέρια όλων. Διέπονται από νόμους, κανόνες και κανονισμούς τέτοιους όπου, η συντριπτική πλειονότητα όσων μεταφέρουν και μεταφέρονται, στη νησιωτική και παράκτια χώρα, έχει την ίδια πρόσβαση στα πλωτά μέσα του Αιγαίου που έχει στη ΝΑSA και στα ιπτάμενα  του διαστήματος(!)

Κι ενώ συμβαίνει αυτό στις μεταφορές, η γκλαμουριά του γιοτ είναι στα χέρια των πολλών. Όλοι, και όταν λέμε “όλοι” δεν εννοούμε “όλοι”, μπορούν να αγοράσουν κάποιο είδος πλεούμενο, όχι για να μεταφέρει εμπορεύματα κι αξίες αλλά, για να περιφέρει τον ναρκισσισμό τους και την ματαιοδοξία τους. Βέβαια, κανείς από αυτούς  δεν μπορεί να το κατασκευάσει, να το επισκευάσει και να το συντηρήσει.

Ο ειδικός ρόλος του εφοπλιστικού κεφαλαίου στις μεταφορές του Αιγαίου. Είναι ζήτημα τιμής, για τον ελληνικό εφοπλισμό, η ναυπήγηση ειδικού σκαριού για τους ναύλους του Αιγαίου, κατάλληλο και για πολεμική χρήση. Δεν μπορεί η ναυτιλία που μεταφέρει τις μεγαλύτερες ποσότητες προϊόντων ανά την υφήλιο να μη μπορεί να οργανώσει και να διεκπεραιώσει τις μεταφορές στην πατρίδα της.

Αποδέσμευση της μεταφοράς εμπορευμάτων από την ακτοπλοΐα και την μεταφορά προσώπων. Συγκεντροποίσηση  των μεταφορών και παράδοση των προς μεταφοράν εμπορευμάτων στους ντόκους της Ραφήνας, του Λαυρίου και του Πειραιά. Παραδείγματος χάριν: Ντόκος Λαύριο, κοντέινερ (περιεκτικό κιβώτιο), σκάφος, κοντέινερ, ντόκος στο νησί. Παράδοση εμπορευμάτων στον ντόκο του νησιού.  Διευκόλυνση για την μετατροπή των ιδιόκτητων σκαφών αναψυχής σε σκάφη μεταφοράς προσώπων και εμπορευμάτων από τον ιδιοκτήτη ή από  άλλον.

Διαφοροποίηση και διασπορά των τερματικών σταθμών. Ανάδειξη του Βόλου, της Θεσσαλονίκης της Κύμης για τα νησιά του Βορείου  Αιγαίου. Του Αστακού για τα νησιά του Ιονίου. Του Λαυρίου για τα νησιά του Νοτίου Αιγαίου και της Κρήτης. Περισσότερα σημεία σύνδεσης “κλειστών” θαλασσών ( Βόρειος και Νότιος Ευβοϊκός, Κορινθιακός, Αργοσαρωνικός, Θερμαϊκός)  με τις υφιστάμενες “παντόφλες”.

4. Η Παραγωγική Ανασυγκρότηση θα πρέπει να ιεραρχήσει τους στόχους: πρώτα να επιδιώξει την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς και μετά την επέκταση στην εξωτερική αγορά. Δεν μας σώζει να υπάρχουν επιχειρήσεις ελληνικές που πωλούν και κερδίζουν στο εξωτερικό. Γιατί παράγουν ακριβά προϊόντα που δεν μπορούν να τα αγοράσουν οι Έλληνες. Οπότε αγοράζουν τα ...εισαγόμενα(!) Αυτο-ομοιότητα! Το ίδιο πρέπει να γίνει σε κάθε περιοχή, δήμο, κοινότητα, οικισμό. Να παράξει ό, τι μπορεί και να το καταναλώσει επί τόπου! Μετά, να δώσει και κάτι( το επί πλέον)  απ' αυτό, στους άλλους.....

5. Θα πρέπει να θεωρείται “εσωτερική αγορά” και η αγορά τους τουρισμού που κατά μία έννοια είναι “εξωτερική αγορά”. Να ταΐσουμε και να ποτίσουμε, με επικερδή και ποιοτικό τρόπο (ελληνικό τρόπο), τα δέκα πέντε εκατομμύρια σύγχρονους βαρβάρους που  μας επισκέπτονται και δεν ξέρουν τί θα πει: καλό φαΐ, καλό ποτό, καλή παρέα, γλέντι, γιορτή, χορός, τραγούδι, ομορφιά κλπ

6. Θα πρέπει να αναμορφώσει τις καταναλωτικές συνήθειες μεγάλου μέρους του λαού. Πχ. είναι οπισθοδρόμηση για τη διατροφή του Έλληνα το ότι τρώει πιο πολύ μοσχαρίσιο κρέας από αρνίσιο και κατσικίσιο. Όπως και να το πάρουμε, η κατανάλωση κρέατος βοοειδών, δεν συμφέρει: την οικονομία μας, το περιβάλλον μας, την υγεία μας. Θα πρέπει επίσης να δώσουμε ρυθμό στην κατανάλωση συγχρονίζοντάς την με τον “χρονολειτουργικό εορτολογικό αλγόριθμο του βυζαντινού πολιτισμού”. Η κατανάλωση δεν πρέπει να είναι...ισόρροπη αλλά με εξάρσεις και υφέσεις ανάλογα με την εποχή του χρόνου και το προϊόν. Έτσι παρέχεται η δυνατότητα στη φύση, στα ζώα και στους ανθρώπους να ζήσουν και να να αλληλοβοηθηθούν καλύτερα.  Πχ: Να τρώμε πιο πολύ αρνί από μοσχάρι. Αλλά αν τρώμε όλο το χρόνο αρνί, σε ίσες και μεγάλες ποσότητες, τα κοπάδια δεν θα ανανεώνονται. Άρα πρέπει τη Σαρακοστή να ελαττώσουμε το κρέας και να δώσουμε το χρόνο που χρειάζεται στα ζωντανά να αναπαραχθούν.  Αυτό θα μας δώσει πιο πολύ γάλα τον Μάιο, πιο πολλή και πιο καλή φέτα τον Αύγουστο (που θα έχει ωριμάσει επί τρεις μήνες, δηλαδή). Εκτός αυτού, η ρύθμιση της κοινωνίας και ο συγχρονισμός της με τον ρυθμό της φύσης, δημιουργεί πλήθος άλλων ωφελειών που δεν είναι εδώ ο χώρος για να τις απαριθμήσουμε.

7. Θα πρέπει, η “ανάπτυξη”, να έχει τρεις πυλώνες:..... τον έναν της διατροφής και τον άλλον της ενέργειας. Για την ενέργεια θα πρέπει να ισχύσει το ίδιο: περισσότερη ενέργεια από μικρότερους παραγωγούς και μικρότερα πεδία παραγωγής. Κατανάλωση/ εξοικονόμηση  επί τόπου και συν τω χρόνω. Πώς θα γίνει αυτό; Επαφίεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων και φυσικά ...στον πατεντισμό των Ελλήνων. Σίγουρα θα ξεκινήσει από την εξοικονόμηση χρημάτων και ενέργειας στην θέρμανση των σπιτιών. Ήδη ανακάλυψαν ότι καίγοντας ....καλαμπόκι (0,20€ ανά κιλό) ζεσταίνονται πιο πολύ και πιο φτηνά από το πετρέλαιο!!! Ξυλόσομπες, ενεργειακά τζάκια. Καύση οικιακών “σκουπιδιών”...κατ' οίκον. Κάψτε τα “ομόλογα” και τα “παράλογα” απόβλητα της ζωής μας.

Οι πιο ήπιες πηγές ενέργειας είναι αυτές που μας παρέχει η φύση και μάλιστα χωρίς να χρειάζονται εξόρυξη. Η πιο αποδοτική  μετατροπή της ηλιακής ενέργειας σε ενέργεια χρήσιμη για τον άνθρωπο είναι εκείνη των φυτών και, κυρίως, των δέντρων. Αφού, προς το παρόν, τα φωτοβολταϊκά δεν είναι αρκούντως αποδοτικά ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξή τους και μέχρι να έχουμε ευρεία χρήση των υλικών της νανομηχανικής... εσείς φυτέψτε δέντρα: ελιές, χαρουπιές, κυπαρίσσια, οξιές, βελανιδιές. Όπως λέει ο γέρο Κύπριος γεωργός Δημήτρης Γ. Αγιώτης από το Πεντάκωμο, “Το 1948 είχα φυτέψει χίλια κυπαρίσια και τριακόσιες χαρουπιές και το όνομά μου είχε καταχωρηθεί στον Τύπο, στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, από το Γεωργικό Τμήμα απ' όπου είχα προμηθευτεί τα φυτά. Πρέπει και εμείς να φυτέψουμε ο καθένας μας 365 χαρουπιές που αντιστοιχούν στις μέρες του χρόνου για να έχουμε έναν υπάλληλο την κάθε ημέρα να δουλεύει για μας, μέρα και νύχτα, ενώ εμείς θα κοιμόμαστε ήσυχα στο κρεβάτι μας”.

Δημιουργείστε σύστημα δενδροκομίας! Παραγωγή καρπών αλλά και ξύλου, πυρήνα και λοιπών καυσίμων υλών. Αναδιανομή και ανακατανομή ....καύσης. Να μην καίγονται τα δάση, όλα μαζί, καλοκαιριάτικα, αλλά, λίγο λίγο τον χειμώνα, και έτσι που να προλαβαίνουν να ξαναγίνονται.  Το πιο γρήγορα αναπαραγόμενο δάσος είναι της ελιάς. Όποιος έχει ελιές έχει καρπό, λάδι, ξύλα, πυρήνα, και το κεφάλαιο ακέραιο και αναβαθμιζόμενο αφού οι ελιές, χρόνο με τον χρόνο, μεγαλώνουν και αποδίδουν περισσότερο. Χώρια βάζουμε την ανταλλακτική αξία σε περίπτωση πώλησης.   Αλλαγή της αντίληψης μας για το τί εστί δάσος. Δάσος φτιάχνει και η ελιά και η λεμονιά και η πορτοκαλιά. Να μπορώ εγώ που είχα (και κάηκαν) πεύκα να βάλω ελιές ή πορτοκαλιές και να υποχρεούμαι να τις διαφυλάξω όσο ζω, και μετά να υποχρεούται και ο άλλος να τα διαφυλάξει όσο ζει κ.ο.κ. Αλλά ποιος κληρονόμησε πορτοκαλιές και είπε να τις κόψει ή να τις κάψει;  Κοντά στο νου ότι, τα δημοτικά και κρατικά δημόσια δάση που καήκανε κάλλιστα μπορούν να γίνουν δάση οπωροφόρων δέντρων ή, εν πάση περιπτώσει, δάση που αποδίδουν εισοδήματα μεγαλύτερα από εκείνα που αποδίδει το πεύκο. Προστασία της φύσης και του δάσους είναι η αναβάθμιση του δάσους. Παντού υπάρχουν πεύκα αλλά  κοσμήματα πραγματικά είναι τα δάση των Εσπερίδων- τα λεμονοδάση, οι πορτοκαλεώνες- και οι ελαιώνες. Κι είναι άξιο προσοχής το γεγονός ότι, εκείνοι που θέλουν τα πάντα υπό την αιγίδα του κράτους δεν λένε κουβέντα για την αναβάθμιση και αξιοποίηση της σχολάζουσας περιουσίας του κράτους, των δασών και των δασικών εκτάσεων.  Ούτε στον φετιχισμό του δάσους ούτε στο δάσος των φετιχισμών. Το κάθε δέντρο, άγριο ή ήμερο, μπορεί να μας δώσει πολλά πράγματα αν το πάρουμε...προσωπικά.  Αν δουλέψουμε μαζί του, αν το φροντίσουμε, εκείνο θα μας δώσει, κάθε χρονιά, τον άξιο μισθό μας.

Σε μια κοινωνία...ηδονιστών(!) η απόλαυση της ποικιλίας και της διαφορετικότητας των μεθόδων, των πόρων, των πηγών, των προϊόντων, των εδεσμάτων, των ποτών, είναι σχεδόν άγνωστη!

8. Θα έπρεπε να μιλάμε και για τον τρίτο πυλώνα: την ένδυση και την υπόδηση. Αλλά πως να το κάνουμε αυτό όταν οι Έλληνες γυρνάνε παντού ξεβράκωτοι και ξυπόλυτοι; (εννοώ με αυτές τις βερμούδες όπου απολαμβάνουμε τις γάμπες τους τις τριχωτές και αυτά τα φανελάκια και αυτά τα παπούτσια “αντίντας”- παντού και πάντα και όχι μόνο στις “σπορ” εμφανίσεις τους) Γενικά μιλώντας, ο Έλληνας δικαιούται ένα καθαρό και καλοσιδερωμένο πουκάμισο την ημέρα...

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορούμε να έχουμε εγχώρια παραγωγή πουκαμίσων. Δέκα πουκάμισα ανά Έλληνα-που θα μάθουν να τα σιδερώνουν μόνοι τους- με διπλά κολάρα για αλλαγή. Καλοραμένα και κομψά. Παντελόνια τζιν. Γιατί είμαστε άνθρωποι της εργασίας και τα τζιν είναι τα παντελόνια-  “περίεργα ρούχα”-  της εργατικής τάξης. Μετά το πρώτο πεντάχρονο, θα βάλουμε παντελόνια με τσάκιση- μαχαίρι. Προς το παρόν δυο-τρία παντελόνια τζιν τον χρόνο φτάνουν. Όλα αυτά είναι μια τεράστια αγορά ένδυσης! Για αρχή...και βλέπουμε...

9. Μην πετάτε τίποτα! Καταργείστε, αγνοώντας την, την ημερομηνία λήξης. Το πιπέρι και το αλάτι δεν χαλάνε αν και έχουν “ημερομηνία λήξης”. Το γιαούρτι όταν χαλάει φαίνεται, και σίγουρα δεν χαλάει μία και δύο μέρες μετά την ημερομηνία λήξης. Ούτε το γάλα χαλάει στις 12.00 τα μεσάνυχτα, καθώς αλλάζει η ημερομηνία! Δεν είναι σαν τα γυαλιά του Τομ Κρουζ που αυτοκαταστρέφονται ακαριαία μόλις λήξη ο χρόνος τους.  Κι αν σας έμεινε γάλα με τη χθεσινή ημερομηνία...κάνετέ το ρυζόγαλο.

Μάθετε τεχνικές συντήρησης. Οι περισσότερες δίνουν διαφοροποιημένες γεύσεις περισσότερο απολαυστικές και εξεζητημένες από τις πρωταρχικές. Παράδειγμα: οι παστές σαρδέλες, ο μαριναρισμένος γαύρος, οι “γούνες”, τα καπνιστά τυριά, τα αλλαντικά, τα κρέατα κ.α.

Καταργείστε τους “πιστοποιητές”. Αγοράστε φέτα όχι με βάση το ISO και το Haccp αλλά με βάση τη γεύση της, το γούστο σας και τη σχέση εμπιστοσύνης με τον παραγωγό ή τον μεταπωλητή. Κατακτήστε το ελάχιστο εκείνο εμπορευματολογικό υπόβαθρο  που θα σας κάνει ευφυή καταναλωτή και όχι ενεργούμενο των διαφημιστών.

Μην πετάτε τα παλιά έπιπλα και γενικώς τα παλιά πράγματα που κάπως σας εξυπηρέτησαν. Η πιο υγιής και οικολογική “ανακύκλωση” είναι η παράταση της ζωής των αγαθών! “Μετεμψυχώστε” στο νυν της ετοιματζίδικης χαμοζωής μας το μαστορικό πνεύματα της προαιώνιας αισθητική της καθ' ημάς ανατολής. Κυρίως μην πετάτε τα παμπάλαια έπιπλα! Τις καρέκλες της γιαγιάς και της προγιαγιάς, τους κομούς και τις ντουλάπες. Τους μπουφέδες και τα λαβομάνα. Τις ανθοστήλες.

10. Αποικήστε την ελεύθερη Ελλάδα! “Αποικήστε” τα κεφάλαιά σας, τις οικονομίες σας, στη φτωχή ελεύθερη Ελλάδα.

Έλληνα, του εσωτερικού και του εξωτερικού! Μην αγοράζεις σκάφος, για ψάρεμα και για φιγούρα, αγόρασε πάμφθηνη καλλιεργήσιμη γη! Από τροφοσυλλέκτης γίνε γεωργός! Χιλιάδες στρέμματα σε κάθε δήμο παραμένουν χέρσα.

Περιφράξτε και προστατέψτε  τα κτήματά σας από ζώα...τετράποδα και δίποδα. Φτιάξτε μικρά σπιτάκια στη φάρμα σας. Εγκαταστήστε εκεί έναν δικό σας άνθρωπο. Να φάει ένα κομμάτι ψωμί αλλά και να καλλιεργεί και να προσέχει. Φτιάξτε φάρμες, μικρές ή μεγάλες, στα πιο φτωχά- αυτά είναι και τα πιο ωραία- μέρη του δήμου σας. Αυτό να είναι το εξοχικό σας σπίτι.  Μεταφέρετε κεφάλαια, εργασία, δημιουργικές ιδέες, από τις πλούσιες και αναπτυγμένες περιοχές του δήμου-οι οποίες συνήθως είναι παραθαλάσσιες- στις φτωχές και υπανάπτυκτες περιοχές. Με λιγότερα λεφτά θα κάνετε περισσότερα και ωραιότερα πράγματα. Θα δημιουργήσετε σχέσεις ανθρώπινες με τους ντόπιους που θα σας στηρίξουν και θα σας δώσουν ό, τι καλύτερο σε γη, κτήρια, καρπούς και αισθήματα διαθέτουν. Εκτός αυτού, η παραθαλάσσια ζώνη θα φθηνήνει, και θα μπορέσεις να επανέλθεις, γκρέκο φραπεδιέρο μασκαρά με την εξαβάλβιδη σαγιονάρα και τη λαμέ γκόμενα, στην ξαπλώστρα.

11. Θα πρέπει, η “ανάπτυξη” αυτή, να μη “θυμάται” τίποτα από την προηγούμενη ανάπτυξη και να θυμάται τα πάντα από τους προηγούμενους της νεωτερικότητας πολιτισμούς! Ουσιαστικά πρέπει να ανακαλύψουμε εξ υπαρχής την...ανάπτυξη ή μάλλον την .....σύμπτυξη. 

Η αναπτυγμένη σύμπτυξη δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους “γενικούς”, που βλέπουν τα πράγματα μόνο από “ψηλά” και στην ψιλή γενικότητά τους. Δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους που ξέρουν μόνο το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν αλλά δεν ξέρουν τίποτα για το Εγχώριο Προϊόν του καθενός από τους τριακόσιους τόσους δήμους της χώρας.

Η συμπτυγμένη ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους που δεν έχουν αναπτύξει ποτέ τους τίποτα παρά μόνο πορδές με τις οποίες, ως γνωστόν,  βάφονται τ' αυγά. Δεν μπορεί, επίσης και πολύ περισσότερο, να γίνει από ανθρώπους που μισούν, που φθονούν, που απειλούν, που απαγορεύουν. Αντιθέτως μπορεί να γίνει από ανθρώπους που κάνανε λάθη και μετάνιωσαν. Που την είχαν δει αλλιώς και την πάτησαν. Που είχαν ενδώσει στις σειρήνες μιας εύκολης και χωρίς κόπο ζωής και τώρα τραβάνε τα μαλλιά τους. Από όλους εμάς, δηλαδή, που έχουμε την ευθύνη της κατάντιας μας. Η τιμωρία μας, και αυτών που έφταιξαν πιο πολύ και αυτών που έφταιξαν πιο λίγο, έχει ήδη επιπέσει στις κεφαλές ημών και επεκτείνεται στο καινούργιο πεδίο ύπαρξης και δημιουργίας όπου όλοι καλούμαστε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Η τιμωρία έχει πάντα δύο διαστάσεις: Μία αυτό που χάνεις και μία αυτό που πρέπει να κερδίσεις. Χάνει, πχ ο Άκης, την ελευθερία του αλλά και πρέπει να την κερδίσει(αν προλάβει), “σωφρονιζόμενος”. Εμείς, οι νεωτερικοί, και στον έναν ή στον άλλον βαθμό “άδηλοι χρυσαυγείτες”, μένουμε στην πρώτη φάση της τιμωρίας: σ' εκείνη της απώλειας, σ' εκείνη της συντριβής και της εξόντωσης. Και όμως! Το πιο δύσκολο και το πιο οδυνηρό είναι να Μετά- (ε)ννοήσεις, να Συν-χωρέσεις και να Συν-χωρεθείς υπάρχοντας αλλιώς, σε ένα άλλο επίπεδο!

Το πρόβλημα της δικής μας ελευθερίας ταυτίζεται με το πρόβλημα της    οργανώσεως της παραγωγής μας,  που πρακτικά κι αυτό πάλιν θα βρη τη λύσι του εις την λύσι με την οποίαν θα αναπλασθεί η κοινότητα μας ως όργανο της παραγωγής.

Η ελευθερία συνεπώς θά 'ρθη σε μας όχι από τα σύννεφα ούτε από την ξενική επιστήμη και την νομαρχιακή αυτοδιοίκησι αλλά μαζύ με την οργάνωσι και την καρποφορία του παρά κάθε άλλον ποιοτικού, του γεμάτου πνεύμα και φως, λιτού και ευγενούς και γενναίου πλούτου της χώρας μας, μέσα από τα ευωδιαστά χώματά μας και από την γαλάζια μας θάλασσα.

Η ελευθερία μας θάνε επάνοδος στης πειθαρχίες των περιφρονημένων γηγενών και παμπάλαιων μορφών του οικονομικού και κοινωνικού πολιτισμού της Ελλάδος. Κι όποιος έχει μάτια για να δη ότι απάνω απ' όλα  η κυριώτερη πρώτη ύλη της ελληνικής παραγωγής είνε το ανθρώπινο υλικό της, αυτός κατανοεί κι όλας ότι ο κύριος πλούτος μας είνε ο νους και η υγεία, η πειθαρχία η συνοχή και η υπερεργασία του ανθρωπίνου αυτού υλικού` κατανοεί ότι ο ελληνικός πολιτισμός, μετ' ευτέλειας φιλοκαλών και φιλοσοφών άνευ μαλακείας, υπήρξε πάντοτε εν εσχάτη αναλύσει ένας πολιτισμός όχι του άνθρακος, όχι του πετρελαίου, αλλά του ανθρώπου, επειδή η δεσπόζουσα εδώ συμβολή είνε η του κυριωτάτου προϊόντος του φυσικού μας περιβάλλοντος, η του ανθρώπου` κατανοεί τέλος γιατί η κοινότητά μας, ως κύριο πεδίο και όργανο ατομικής και οικονομικής κοινωνικής και πολιτικής αγωγής, είνε και το κύριο δυναμικό μας κύτταρο. Κι είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήση πως η κοινοτική μας αυτοδιοίκησι, αν γείνη όπως την εξέθεσα εδώ, θ' αποτελέση σταθμό στη ζωή μας—θα κλείση την προϊστορία του νεωτέρου ελληνισμού και θα ανοίξη την ιστορία του.

Σας φαίνονται ίσως όλ' αυτά πολύ θεωρητικά, πολύ λυρικά ;

(Κ. Καραβίδας, “Η Δημοκρατία και η Αυτοδιοίκησις εν Ελλάδι”, Αθήνα 1930,  Από τη φωτογραφική ανατύπωση των Εκδ. Παπαζήση: “Το πρόβλημα της αυτονομίας” -1981, σελ 163) 

Οκτώβρης 2012

πηγή: Αντίφωνο