Για πληρέστερη
ενημέρωση των αναγνωστών μας παραθέτουμε, πριν την απαντητική ανακοίνωση
του Τομέα Συνδικαλιστικού του Ε.Πα.Μ., τον σύνδεσμο του επίμαχου
ανώνυμου δημοσιεύματος του "Ριζοσπάστη" με τίτλο "«Εναλλακτικοί» αλλά εχθροί των εργατών" εδώ.
Στις 20.02.2013 κυκλοφόρησε ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ, με αφορμή την πανελλαδική πανεργατική Απεργία που κήρυξαν τότε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Στις 22.03.2013, ένα μήνα μετά, ο Ριζοσπάστης εκτίμησε ότι έπρεπε να απαντήσει. Όχι τυχαία. Είναι η δεύτερη μέρα του 35ου συνέδριου της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη και προφανώς η άποψη που εκφράζει το ΕΠΑΜ διαπερνά στον ένα ή άλλο βαθμό πολλούς συνδικαλιστές, ανεξάρτητα από κομματικά και παραταξιακά μαντριά.
Ο καθαρός ταξικός-εθνικοαπελευθερωτικός μας λόγος χαρακτηρίζεται από τον ανώνυμο “Α.” αρθρογράφο ως μια «ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη “αντιμνημονιακή” φρασεολογία… Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες “αριστερές” δυνάμεις δεν κάνουν τέτοια κριτική στη ΓΣΕΕ ...». Είναι φανερό ότι μπροστά στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση που εκφράζουν μέλη και οπαδοί του για την αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή της ηγεσίας και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι επισημάνσεις, τα ερωτήματα, οι προσεγγίσεις και οι θέσεις του ΕΠΑΜ βρίσκουν έδαφος. Ο κομματικός τύπος, σε διατεταγμένη υπηρεσία, προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη: «“εναλλακτικοί” αλλά εχθροί των εργατών»…!
Πώς να αποδείξει όμως κάτι τέτοιο; Μόνο με τη διαστρέβλωση, το ψέμα, την συκοφαντία. Άξια η κρατική επιχορήγηση και τα δάνεια! Ίδιο «φρούτο» λοιπόν, το ΕΠΑΜ και η Xρυσή Αυγή! Διότι «η κριτική που κάνει η Χρυσή Αυγή σε ΕΕ δεν ισοδυναμεί με κριτική γενικά στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά με συμπαράταξη με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν άλλοι οργανισμοί ή κέντρα ιμπεριαλιστών, όπως η Ρωσία και οι “δορυφόροι” της»! Κι όλα αυτά, για να μπορέσει να ισχυριστεί ότι το μόνο που κάνει το ΕΠΑΜ είναι «να ζητά από την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον έναν εκμεταλλευτή για να πέσει στα δόντια του άλλου». Από πού προκύπτει αυτό;
Πότε η Χρυσή Αυγή ζήτησε έξοδο από το ευρώ, καθιέρωση εθνικού νομίσματος και έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου, όπως κάνει το ΕΠΑΜ; Είναι ή δεν είναι μονόδρομος για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής το ευρώ και ο «κοινωνικός εταιρισμός»;
Μήπως ο Ριζοσπάστης δεν γνωρίζει τη θέση του ΕΠΑΜ για το χρέος; Ξέχασε πώς για πολύ καιρό ονόμαζε και τη μονομερή διαγραφή του χρέους «διαχειριστική πρόταση»; Σήμερα βέβαια απλά την εξαφανίζει, από τις θέσεις του ΕΠΑΜ ψαρεύοντας σε θολά νερά! Ας πάψει να μας κρατάει σε αγωνία και ας μας αποκαλύψει τελικά: ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της πλουτοκρατίας που ζητάει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ; Ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που συνδέει τη συμπαράταξη με «άλλα κέντρα ιμπεριαλιστών» με την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά της ΕΕ; Αυτοί μόνο για την «απελευθέρωση» των αγορών και της κερδοσκοπίας ενδιαφέρονται.
Αλήθεια, πότε οι φασίστες ζήτησαν περισσότερη και πραγματική δημοκρατία; Πότε φώναξαν «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Αυτοί βλέπουν στη μεταπολίτευση όχι κολοβή κι ανάπηρη αλλά υπερβολική δημοκρατία που πρέπει να τελειώσει οριστικά! Εμείς διεκδικούμε Συντακτική Εθνοσυνέλευση για «να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό».
Πότε πάλεψαν για Σεισάχθεια, για χρεοκοπία ξένων και ντόπιων τοκογλύφων; Η Χρυσή Αυγή κάνει αυτό που έκαναν πάντα οι φασίστες: ανέξοδος ριζοσπαστισμός στα λόγια και ανοιχτή συμπόρευση με τον εχθρό: Συμπαράταξη με τα ΜΑΤ, καταγγελία του κινήματος των πλατειών και των εργαζομένων, στήριξη ληστρικών «επενδύσεων» επικυρίαρχων και δανειστών (όπως των μεταλλείων της Χαλκιδικής, της «ενοικίασης» νησιών κ.α.), των ΕΟΖ, των ΑΟΖ… Αυτοί την δουλειά τους κάνουν, ο Ριζοσπάστης όμως;
Πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι κάποιος για να εξομοιώνει τους ακραιφνείς δημοκράτες και πατριώτες του ΕΠΑΜ με τους πατριδοκάπηλους οπαδούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη!
Η ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ έθεσε μια σειρά ερωτήματα για προβληματισμό, στα οποία –φρονίμως ποιώντας- ο λιβελλογράφος μας αποφεύγει να αναφερθεί, πόσο μάλλον να απαντήσει:
«Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που “διαπραγματεύονται” δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας;»
«Για ποια ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί δημιουργεί χρέος; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιος του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους τοκογλύφους δανειστές, τις εγχώριες και ξένες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα “λαμόγια” που τους υπηρετούν;»
Ο Ριζοσπάστης, αντί να τοποθετηθεί υπεύθυνα στις αγωνίες της εργατικής τάξης και του λαού, καταφεύγει σε κοπτοραπτική και σοφιστείες, όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο προσεκτικός αναγνώστης της Ανακοίνωσης του ΕΠΑΜ.
Αλήθεια, από πότε οι κομμουνιστές θεωρούν αδιάφορο το εθνικό νόμισμα; Την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας; Τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων; Από πότε θεωρούν αδιάφορο το δημόσιο χρέος; «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» έγραφε ο Κ. Μαρξ στο Κεφάλαιο. Αλλά ποιός είναι ο Μαρξ μπροστά στα ξεφτέρια του Περισσού;
Από πότε «το κόμμα της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της καθοδηγητής» αδιαφορεί αν οι εργαζόμενοι παίρνουν μισθό κάθε μήνα, ειδικά όταν μόνο στην Αττική είναι απλήρωτοι 700.000 επί 12 μήνες; Αν 1.500.000 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά; Αν πληρώνουν χαράτσια, αν έχουν σχολεία, νοσοκομεία, ηλεκτρικό και θέρμανση; Από πότε επιχαίρει για τα δεινά που μας βρίσκουν επειδή δεν βγάλαμε τα ίδια συμπεράσματα με την κα Παπαρρήγα, τον κο Κουτσούμπα και τον κο Μαΐλη;
«Καταστροφικές αυταπάτες» καλλιεργεί το ΕΠΑΜ στους εργάτες, διότι «ο μόνος ταξικός αγώνας που υπερασπίζεται είναι αυτός του κεφαλαίου για να εξαπατήσει και να κρατήσει τους εργάτες υποταγμένους», ισχυρίζεται έτσι, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης ο ανώνυμος κονδυλοφόρος που υπερασπίζεται την δουλίτσα του στην εφημερίδα. Απαντάμε αυτολεξεί από την ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ:
«Μπροστά σε αυτή την αδίστακτη αντιλαϊκή επίθεση, τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!» Προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει εδώ τον εαυτό της…
«Το ΕΠΑΜ προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των Συνδικάτων, αυτό σημαίνει τη δημιουργία και την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά και άλλα κριτήρια. Επιτροπές που ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κ.λπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.» Προφανώς κι εδώ, ο ανώνυμος συντάκτης «μυγιάζεται.».
«Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, το ΕΠΑΜ αναδεικνύει την τακτική της λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας από τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.»
Όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος δεν συγκρούεται σήμερα με τον ιστορικά συγκεκριμένο καπιταλισμό της δουλοπαροικίας χρέους που έχουμε απέναντί μας, αλλά είναι απέναντι στον καπιταλισμό «γενικά», γίνεται «ειδικά» νεροκουβαλητής των μνημονίων και όσων τα υπηρετούν –άσχετα αν το αντιλαμβάνεται ή όχι!
Το ΕΠΑΜ θα επιμείνει πως «σήμερα, περισσότερο από ποτέ ο αγώνας των εργαζομένων είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού». Γι αυτό καλεί ολόκληρο τον λαό σε ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις της Φιλικής Εταιρείας και του ΕΑΜ!
Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
23 Μαρτίου 2012
Ο καθαρός ταξικός-εθνικοαπελευθερωτικός μας λόγος χαρακτηρίζεται από τον ανώνυμο “Α.” αρθρογράφο ως μια «ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη “αντιμνημονιακή” φρασεολογία… Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες “αριστερές” δυνάμεις δεν κάνουν τέτοια κριτική στη ΓΣΕΕ ...». Είναι φανερό ότι μπροστά στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τον προβληματισμό και την αμφισβήτηση που εκφράζουν μέλη και οπαδοί του για την αδιέξοδη και αναποτελεσματική γραμμή της ηγεσίας και στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι επισημάνσεις, τα ερωτήματα, οι προσεγγίσεις και οι θέσεις του ΕΠΑΜ βρίσκουν έδαφος. Ο κομματικός τύπος, σε διατεταγμένη υπηρεσία, προσπαθεί να επαναφέρει την τάξη: «“εναλλακτικοί” αλλά εχθροί των εργατών»…!
Πώς να αποδείξει όμως κάτι τέτοιο; Μόνο με τη διαστρέβλωση, το ψέμα, την συκοφαντία. Άξια η κρατική επιχορήγηση και τα δάνεια! Ίδιο «φρούτο» λοιπόν, το ΕΠΑΜ και η Xρυσή Αυγή! Διότι «η κριτική που κάνει η Χρυσή Αυγή σε ΕΕ δεν ισοδυναμεί με κριτική γενικά στην ανάπτυξη που υπηρετεί τα μονοπώλια, αλλά με συμπαράταξη με τα μονοπώλια που εκπροσωπούν άλλοι οργανισμοί ή κέντρα ιμπεριαλιστών, όπως η Ρωσία και οι “δορυφόροι” της»! Κι όλα αυτά, για να μπορέσει να ισχυριστεί ότι το μόνο που κάνει το ΕΠΑΜ είναι «να ζητά από την εργατική τάξη να εγκαταλείψει τον έναν εκμεταλλευτή για να πέσει στα δόντια του άλλου». Από πού προκύπτει αυτό;
Πότε η Χρυσή Αυγή ζήτησε έξοδο από το ευρώ, καθιέρωση εθνικού νομίσματος και έλεγχο της κίνησης κεφαλαίου, όπως κάνει το ΕΠΑΜ; Είναι ή δεν είναι μονόδρομος για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής το ευρώ και ο «κοινωνικός εταιρισμός»;
Μήπως ο Ριζοσπάστης δεν γνωρίζει τη θέση του ΕΠΑΜ για το χρέος; Ξέχασε πώς για πολύ καιρό ονόμαζε και τη μονομερή διαγραφή του χρέους «διαχειριστική πρόταση»; Σήμερα βέβαια απλά την εξαφανίζει, από τις θέσεις του ΕΠΑΜ ψαρεύοντας σε θολά νερά! Ας πάψει να μας κρατάει σε αγωνία και ας μας αποκαλύψει τελικά: ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της πλουτοκρατίας που ζητάει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την ΕΕ; Ποιο είναι το κομμάτι εκείνο της οικονομικής και πολιτικής ελίτ που συνδέει τη συμπαράταξη με «άλλα κέντρα ιμπεριαλιστών» με την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά της ΕΕ; Αυτοί μόνο για την «απελευθέρωση» των αγορών και της κερδοσκοπίας ενδιαφέρονται.
Αλήθεια, πότε οι φασίστες ζήτησαν περισσότερη και πραγματική δημοκρατία; Πότε φώναξαν «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73»; Αυτοί βλέπουν στη μεταπολίτευση όχι κολοβή κι ανάπηρη αλλά υπερβολική δημοκρατία που πρέπει να τελειώσει οριστικά! Εμείς διεκδικούμε Συντακτική Εθνοσυνέλευση για «να ανοίξει ο δρόμος για την εξουσία του λαού, από το λαό και για το λαό».
Πότε πάλεψαν για Σεισάχθεια, για χρεοκοπία ξένων και ντόπιων τοκογλύφων; Η Χρυσή Αυγή κάνει αυτό που έκαναν πάντα οι φασίστες: ανέξοδος ριζοσπαστισμός στα λόγια και ανοιχτή συμπόρευση με τον εχθρό: Συμπαράταξη με τα ΜΑΤ, καταγγελία του κινήματος των πλατειών και των εργαζομένων, στήριξη ληστρικών «επενδύσεων» επικυρίαρχων και δανειστών (όπως των μεταλλείων της Χαλκιδικής, της «ενοικίασης» νησιών κ.α.), των ΕΟΖ, των ΑΟΖ… Αυτοί την δουλειά τους κάνουν, ο Ριζοσπάστης όμως;
Πόσο διεστραμμένος πρέπει να είναι κάποιος για να εξομοιώνει τους ακραιφνείς δημοκράτες και πατριώτες του ΕΠΑΜ με τους πατριδοκάπηλους οπαδούς του Χίτλερ, του Μουσολίνι, του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη!
Η ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ έθεσε μια σειρά ερωτήματα για προβληματισμό, στα οποία –φρονίμως ποιώντας- ο λιβελλογράφος μας αποφεύγει να αναφερθεί, πόσο μάλλον να απαντήσει:
«Υπάρχει έστω κι ένα εργατικό αίτημα που μπορεί να ικανοποιηθεί όσο η χώρα μας παραμένει δουλοπαροικία χρέους; Όσο η εθνική μας ανεξαρτησία απεμπολείται από δανειακές συμβάσεις που “διαπραγματεύονται” δοσίλογοι; Όσο μας κυβερνούν προδότες; Όσο κυβέρνηση κι αντιπολίτευση αναγνωρίζουν την κατοχική δύναμη του χρέους; Όσο αποδέχονται οι μεν και ανέχονται οι δε, τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε πρωτοκολλητή των εντολών της τρόικας;»
«Για ποια ανάπτυξη μπορεί να γίνεται λόγος όταν, κάθε ευρώ που κυκλοφορεί δημιουργεί χρέος; Όταν δεν έχουμε εθνικό νόμισμα να χρηματοδοτήσουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση, την υγεία και την παιδεία; Για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις; Πώς να διαφυλάξουμε τις αποταμιεύσεις και το βιος του λαού μας, πώς να κινηθεί η αγορά όταν, μέσω ιδιωτικοποιήσεων ο δημόσιος πλούτος και μέσω φοροεπιδρομών οι ιδιωτικές περιουσίες μας εκχωρούνται στους τοκογλύφους δανειστές, τις εγχώριες και ξένες τράπεζες, τους πολιτικούς και τα “λαμόγια” που τους υπηρετούν;»
Ο Ριζοσπάστης, αντί να τοποθετηθεί υπεύθυνα στις αγωνίες της εργατικής τάξης και του λαού, καταφεύγει σε κοπτοραπτική και σοφιστείες, όπως εύκολα θα διαπιστώσει ο προσεκτικός αναγνώστης της Ανακοίνωσης του ΕΠΑΜ.
Αλήθεια, από πότε οι κομμουνιστές θεωρούν αδιάφορο το εθνικό νόμισμα; Την ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας; Τον έλεγχο κίνησης κεφαλαίων; Από πότε θεωρούν αδιάφορο το δημόσιο χρέος; «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικoύ πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο Άγιο Πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.» έγραφε ο Κ. Μαρξ στο Κεφάλαιο. Αλλά ποιός είναι ο Μαρξ μπροστά στα ξεφτέρια του Περισσού;
Από πότε «το κόμμα της εργατικής τάξης, ο πολιτικός της καθοδηγητής» αδιαφορεί αν οι εργαζόμενοι παίρνουν μισθό κάθε μήνα, ειδικά όταν μόνο στην Αττική είναι απλήρωτοι 700.000 επί 12 μήνες; Αν 1.500.000 άνθρωποι ψάχνουν για δουλειά; Αν πληρώνουν χαράτσια, αν έχουν σχολεία, νοσοκομεία, ηλεκτρικό και θέρμανση; Από πότε επιχαίρει για τα δεινά που μας βρίσκουν επειδή δεν βγάλαμε τα ίδια συμπεράσματα με την κα Παπαρρήγα, τον κο Κουτσούμπα και τον κο Μαΐλη;
«Καταστροφικές αυταπάτες» καλλιεργεί το ΕΠΑΜ στους εργάτες, διότι «ο μόνος ταξικός αγώνας που υπερασπίζεται είναι αυτός του κεφαλαίου για να εξαπατήσει και να κρατήσει τους εργάτες υποταγμένους», ισχυρίζεται έτσι, χωρίς ίχνος τεκμηρίωσης ο ανώνυμος κονδυλοφόρος που υπερασπίζεται την δουλίτσα του στην εφημερίδα. Απαντάμε αυτολεξεί από την ανακοίνωση του Συνδικαλιστικού Τομέα του ΕΠΑΜ:
«Μπροστά σε αυτή την αδίστακτη αντιλαϊκή επίθεση, τόσο οι κυβερνητικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο κι εκείνες της αριστερής αντιπολίτευσης, ακολουθούν πολιτική «κοινοβουλευτικού κρετινισμού», εξαντλούν την προοπτική τους στην ψηφοθηρία. Ζητάνε να αναθέσουμε εν λευκώ τη «λύση» των προβλημάτων στις εκλογές. Λες και η λαϊκή κυριαρχία ασκείται ανά τετραετία! Με ανάλογο τρόπο αντιμετωπίζουν τις μορφές πάλης, τα αιτήματα, αλλά και τον τρόπο οργάνωσης των εργαζομένων: σαν υπόθεση εκλογών, σαν υπόθεση κορυφών!» Προφανώς η ηγεσία του ΚΚΕ αναγνωρίζει εδώ τον εαυτό της…
«Το ΕΠΑΜ προτείνει την αυτοοργάνωση του λαού. Στην περίπτωση των Συνδικάτων, αυτό σημαίνει τη δημιουργία και την οργάνωση επιτροπών εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς. Επιτροπές όλων των εργαζομένων χωρίς αποκλεισμούς με ιδεολογικά και άλλα κριτήρια. Επιτροπές που ο καθένας θα συμβάλει στον κοινό σκοπό: την ολοκληρωμένη προετοιμασία του αγώνα, δηλαδή συνελεύσεις, αποφάσεις από τους ίδιους τους εργαζόμενους, συντονισμός με άλλα σωματεία, σωστή ενημέρωση κ.λπ. Δεν γίνεται επιτυχημένη κινητοποίηση χωρίς την ολόπλευρη συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση και περιφρούρησή της! Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τους γραφειοκράτες, κυβερνητικούς, εργοδοτικούς και κομματικούς. Για να ξαναγίνουν τα συνδικάτα αποτελεσματικά όργανα πάλης των εργαζομένων, όπλα στα χέρια του αγωνιζόμενου λαού.» Προφανώς κι εδώ, ο ανώνυμος συντάκτης «μυγιάζεται.».
«Το ΕΠΑΜ καλλιεργεί τη λογική της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας. Βήμα το βήμα, άνθρωπο τον άνθρωπο, χώρο το χώρο δουλειάς, γειτονιά με γειτονιά, το ΕΠΑΜ αναδεικνύει την τακτική της λειτουργικής κατάληψης των μέσων και των χώρων εργασίας από τους ίδιους που τα δουλεύουν, σε όφελος του λαού και των οικογενειών τους, σαν βασική πλευρά του νέου εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που οφείλουμε να δώσουμε στις σύγχρονες συνθήκες.»
Όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος. Όποιος δεν συγκρούεται σήμερα με τον ιστορικά συγκεκριμένο καπιταλισμό της δουλοπαροικίας χρέους που έχουμε απέναντί μας, αλλά είναι απέναντι στον καπιταλισμό «γενικά», γίνεται «ειδικά» νεροκουβαλητής των μνημονίων και όσων τα υπηρετούν –άσχετα αν το αντιλαμβάνεται ή όχι!
Το ΕΠΑΜ θα επιμείνει πως «σήμερα, περισσότερο από ποτέ ο αγώνας των εργαζομένων είναι αγώνας βαθύτατα πολιτικός, αγώνας εθνικός, αγώνας όλου του λαού». Γι αυτό καλεί ολόκληρο τον λαό σε ταξικό – εθνικοαπελευθερωτικό ξεσηκωμό, συνεχίζοντας τις ιστορικές παραδόσεις της Φιλικής Εταιρείας και του ΕΑΜ!
Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ ΤΟΥ ΕΠΑΜ
23 Μαρτίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου