Απεργίες που αποκλιμακώνουν την αγωνιστικότητα των εργαζομένων

του Σάκη Νένδου

  -Οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές, δεν είναι ότι δεν κάνουν αγώνες αλλά ότι ποτέ δεν τους προετοιμάζουν για να έχουν επιτυχία. Για αυτό πάντα έτσι στα ξαφνικά και χωρίς διαδικασίες μέσα από Γενικές Συνελεύσεις που να συμμετέχουν και να παίρνουν αποφάσεις οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κηρύσσουν απεργίες τουφεκιές όπως συνηθίζεται να λέγονται. Απεργίες που τα αιτήματα που ηγεμονεύουν είναι η σύναψη Συλλογικών Συμβάσεων και των ιδιαίτερων Κλαδικών αιτημάτων του κάθε χώρου, μέσα σε μια πολιτική κατάσταση πραγματικής κατοχής και οικονομικού πολέμου από ξένες δυνάμεις μαζί βέβαια με το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Ενός οικονομικού πολέμου που, κατά την διάρκεια του, κατακτήσεις του συνδικαλιστικού και γενικότερα του εργατικού κινήματος  καταργήθηκαν χωρίς καμιά αντίσταση και το ‘φέραν δεκαετίες πίσω σε μια κατάσταση συνεχείς δουλοποίησης.

  -Μια τέτοια απεργία ήταν της Πρωτομαγιάς από αυτά τα ξεπουλημένα συνδικαλιστικά ανδρείκελα που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να υπηρετούν τους ολιγάρχες αυτού του συστήματος μέσω των κομματικών τους επιτελείων. Ξέρουν πολλοί καλά ότι με αυτή τη μέθοδο αποκλιμακώνουν και απογοητεύουν και τους λίγους εργαζόμενους που θέλουν και έχουν ακόμα αντοχές να αγωνιστούν.

  -Για αυτή την κατάσταση δεν ευθύνεται αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία; Που έχουν κάνει τα ....
αδύνατα δυνατά για να  απομαζικοποιήσουν  τα συνδικάτα με αυτή τους την τακτική; Που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για  να μας πείσουν ότι πρέπει να παλεύουμε μόνο συνδικαλιστικά αιτήματα στενού κλαδικού περιεχομένου και μας παραπέμπουν  για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που μας ταλανίζουν, στα κόμματα; Που η χώρα μας ξεπουλιέται κομμάτι το κομμάτι κάθε μέρα, που με το πρόσχημα του χρέους δημεύουν την περιουσία μας μέσω της φορολογίας και έχουμε έρθει σε πραγματική απόγνωση; Δεν ευθύνεται αυτή η συνδικαλιστική ηγεσία που δεν βάζει το ζήτημα να πέσει εδώ και τώρα αυτή η  κυβέρνηση των δοσίλογων;

   -Βεβαίως και δεν θα παλέψουν για όλα αυτά. Και εδώ πρέπει να επισημάνουμε κάτι για το συνδικαλιστικό μας κίνημα στην χώρα μας. Ποτέ δεν είχαμε ένα ανεξάρτητο συνδικαλιστικό κίνημα όπως σε άλλες χώρες, που υπήρξαν οι βιομηχανικές προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Από την αρχή του ήταν κομματικοποιημένο και εξαρτημένο, με εγκάθετους και από τα αριστερά και από τα δεξιά. Για αυτό και υπηρετούν πιστά τα κομματικά τους επιτελεία και παραθέτουν οποιονδήποτε πολιτικό αγώνα σε αυτά, για να λυθεί μέσω ενός κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Λες και οι εργαζόμενοι δεν είναι ικανοί να έχουν άποψη για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα αυτού του τόπου και πρέπει να τους τα λύσουν κάποιοι ειδικοί. Θεωρούν ότι δεν μπορούν να έχουν άποψη για το παράνομο χρέος, για την φασιστική Ε.Ε., για την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας τους. Ότι δεν μπορούν να καταλάβουν  εάν αυτή χαθεί  θα καταντήσουν μετανάστες στον τόπο τους και μια ανθρωπομάζα χωρίς δικαιώματα και δούλοι μέσα σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες. Δεν υπάρχει σήμερα συντεχνιακό αίτημα, διότι κάθε φορά που χτυπιέται ένας κλάδος ένας εργαζόμενος, χτυπιούνται όλοι οι κλάδοι όλοι οι εργαζόμενοι.

  -Η τραπεζοκρατία ντόπια και ξένη κυβερνάει ακόμα ακριβώς επειδή χρησιμοποιεί, με το ανάλογο χρηματικό αντίτιμο φυσικά, αυτά τα δεκανίκια των κομματικών και συνδικαλιστικών μηχανισμών.

Κόμματα μέσα στην βουλή δήθεν αντιμνημονιακά και συνδικαλιστές που πληρώνονται από το κράτος για να το ρίξουν. Είναι ποτέ δυνατόν αυτό; Να θέλεις να γκρεμίσεις αυτόν που σε ταΐζει;

Και οι εκλογές αυτής της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη, μακριά από τους εργαζόμενους δεν ήταν παρά οι μηχανισμοί των κομμάτων για το ποιός θα έχει την πλειοψηφία. Είναι τυχαίο που ο λαός σήμερα ταυτίζει τους συνδικαλιστές με τους βουλευτές των κομμάτων και τους αποκαλεί πουλημένα τομάρια; Που νιώθει μια απέχθεια για οποιονδήποτε συνδικαλιστικό αγώνα μιας και έχει να δει νίκη εδώ και δεκαετίες; Παρ όλη την συμμετοχή τους σε κάποιες κινητοποιήσεις, δεν τους πιστεύουν αφού στην πράξη έχουν αποκομίσει μόνο ήττες.

  -Αυτό το σημείο είναι και το πιο επικίνδυνο στην σημερινή κατάσταση που πρέπει να ξεπεραστεί. Διότι οι εργαζόμενοι είναι οι  πιο μαζικοί φορείς της κοινωνίας, όσοι ακόμα υπάρχουν και δεν τους έχουν διαλύσει σκόπιμα, που είναι πιο εύκολο για αυτούς να συνεννοηθούν και να ενεργήσουν προς μια πολιτική απεργία διαρκείας ενάντια αυτής της κατοχικής κυβέρνησης. Αποτελώντας έτσι τον κινητήριο μοχλό της κοινωνίας για να συνεργαστούν και να ενωθούν με άλλα κομμάτια και στρώματα του λαού που χτυπιούνται  από την κρίση.

  -Μια κρίση που για πολλούς ειδικούς είναι συστημική και αναλόγως τον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων ίσως τερματική για την ολιγαρχία. Που δεν μπορεί να υπάρξει μέση οδός λύσεων των προβλημάτων. Η θα επικρατήσουν ριζοσπαστικές επαναστατικές λύσεις ή φασιστικοποίηση της κοινωνίας.

  -Απέναντι λοιπόν σε αυτή την δύσκολη κατάσταση θα πρέπει τα πιο πρωτοπόρα τμήματα των εργαζομένων και των κινημάτων να έχουν σαφείς πολιτικούς στόχους και πρακτικές. Δεν χωράει η απέχθεια προς αυτά τα συνδικάτα, αλλά η πάλη για την μεγαλύτερη συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά για την υιοθέτηση άλλων μορφών αγώνων και οργανωτικών δομών των συνδικάτων.

  -Στην σημερινή κρίση τα πράγματα είναι πολύ ρευστά και εύθραυστα. Για αυτό και σε πολλούς εργασιακούς χώρους  παρατηρείται  ότι εάν υπάρξει κάποιος και δεν λέω κάποιοι, να προτείνει  ριζοσπαστικά αιτήματα σε μια Γενική Συνέλευση πολύ πιο εύκολα από άλλοτε τα υιοθετούν. Διότι η κρίση τα οξυμένα προβλήματα και οι ανάγκες των εργαζομένων είναι που τους οδηγούν εκεί.

  -Είναι λοιπόν πολύ σημαντική η επέμβαση στους χώρους εργασίας με προτάσεις πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα που μπαίνουν σήμερα στην κοινωνία. Να συνδέονται  τα κλαδικά αιτήματα με τα κεντρικά πολιτικά. Να  μην υπάρχουν αυταπάτες για τους συνδικαλιστικούς γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, διότι σε τελευταία ανάλυση θα είναι στην αντίπερα όχθη και μόνο με το τσάκισμα τους και την αντικατάστασή τους από άλλες μορφές οργάνωσης από τα κάτω μπορεί ο αγώνας να έχει αίσιο τέλος.

  -Αυτό σημαίνει ότι επιδιώκουμε να γίνουν Γ.Σ. που θα αποφασίσουν την δημιουργία απεργιακών επιτροπών. Πράγμα που οι συνδικαλιστές γραφειοκράτες σήμερα το αποφεύγουν σαν το διάολο. Απεργιακές επιτροπές που ένα κομμάτι τους θα αναλάβει να συνδεθεί με άλλα συνδικάτα και κινήματα της γειτονιάς για από κοινού αγώνα. Αλλο θα αναλάβει το έντυπο υλικό των αιτημάτων του αγώνα και το μοίρασμά τους. Κάποιο άλλο την περιφρούρηση του αγώνα τους. Αυτό σημαίνει πρωτοβουλία των εργαζομένων από τα κάτω. Όσο πιο πολλοί εργαζόμενοι αναλάβουν καθήκοντα μέσα από την Γ.Σ. τόσο και πιο αποφασιστικός θα είναι ο αγώνας. Και ας κάνει να προετοιμαστεί πολύ καιρό. Η συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων στις αποφάσεις και στην καθημερινή έκβαση του αγώνα είναι το κλειδί για την νίκη. Για αυτό την προετοιμάζουμε όσο πιο καλά μπορούμε και όσο χρειαστεί. Σε αντίθεση με την τακτική της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και τις συγκεκριμένες δομές των συνδικάτων, που μόνο απογοήτευση, απέχθεια και αποκλιμάκωση της αγωνιστικότητας μπορούν να επιφέρουν. Στο χέρι μας είναι λοιπόν αυτή την κατάσταση  να την αποτρέψουμε στους επερχόμενους αγώνες που θα έρθουν.

πηγη: seisaxthia-epam