Τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και οι επίδοξοι σωτήρες τους

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Στις 24/12/2013 στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας Ελευθεροτυπία  στο δημοσίευμα με τίτλο «Στη ΝΕΡΙΤ τα Μουσικά Σύνολα», γνωστοποιήθηκαν οι προθέσεις και οι αποφάσεις των μελών του «Εποπτικού Συμβουλίου και του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ,  γύρω από την υπόθεση των Μουσικών Συνόλων (Μ.Σ.) της ΕΡΤ, καθώς και το πλούσιο παρασκήνιο όπως αυτό διαμορφώθηκε από τον Αύγουστο έως και τα τέλη του χρόνου. 

Διαβάσαμε μεταξύ άλλων, οτι μετά από διάφορες παλινωδίες για το αν και πως τα Μ.Σ. θα έβρισκαν την θέση τους στον υπό διαμόρφωση νέο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, τελικά επιτεύχθηκε το ακατόρθωτο πλην όμως αισιόδοξο αποτέλεσμα να σωθούν οι «τίτλοι» των Μ.Σ.  και να υπο-στελεχωθούν από μουσικούς-χορωδούς, έστω κι αν αυτό θα γίνει σταδιακά.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται, πως ενώ τα Μουσικά Σύνολα δεν αποτελούσαν επιλογή στο οργανόγραμμα της  ΝΕΡΙΤ, σώθηκαν τελικά στο παρά πέντε, χάρη στην επιμονή και την μάχη (ακόμα και με απειλή παραιτήσεων), που έδωσαν τα μέλη του εποπτικού και διοικητικού συμβουλίου.

Πιο συγκεκριμένα ο μαέστρος κ.Λουκάς Καρυτινός (γνωστός αρχιμουσικός της Λυρικής και μέλος του Εποπτικού Συμβουλίου του νέου κρατικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα),  με την υποστήριξη... του μουσικού Νίκου Ξανθούλη (μέλος του Δ.Σ.) και του συγγραφέα Χρ. Χωμενίδη (μέλος του Εποπτικού) αλλά και την συμβολή κυριολεκτικά στο παρά πέντε του Θεόδωρου Φορτσάκη (πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου, κοσμήτορας της Νομικής και πρόεδρος της ΚΟΑ), κατόρθωσαν τελικά μετά από τραγελαφικές καταστάσεις, να σώσουν τα Μουσικά Σύνολα  και να τα συμπεριλάβουν στο νέο οργανόγραμμα της ΝΕΡΙΤ.

Είναι πραγματικά προκλητικό να διαβάζει κανείς τέτοια δημοσιεύματα, όπου επιχειρείται να παρουσιαστεί ως σωτηρία, η πασιφανής υποβάθμιση του θεσμού των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ από γεννήσεώς τους, και η ένταξη των εργαζομένων των Μ.Σ. στην εργασιακή ανασφάλεια και τον εφιάλτη της ανεργίας. Εκφράσεις όπως «θρίλερ με αίσια έκβαση», ή, σώθηκαν στο παρά πεντε τα Μουσικά Σύνολα, μόνο ως τραγική και κακόγουστη φάρσα μπορεί να αντηχεί σε όσους θέλουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα.

Υποβάθμιση που φτάνει έως το σημείο διάλυσης, αν σκεφτεί κανείς ότι η Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα (ΕΣΟ), που υπάρχει από συστάσεως της ελληνικής ραδιοφωνίας το 1938, με οργανικές θέσεις για 102 μουσικούς, θα αναγκαστεί πλέον να υπολειτουργήσει με 70 μουσικούς (Μάρτιος 2014), μη καλύπτοντας τις ανάγκες του ελληνικού και παγκόσμιου διεθνούς κλασικού ρεπερτορίου.  Η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής (ΟΣΜ), που φτιάχτηκε το 1954 ως Ελαφρά Ορχήστρα από τον Κώστα Γιαννίδη, με οργανικές θέσεις για 54 μουσικούς, θα λειτουργήσει σε δεύτερη φάση (Μάιος 2014) με 10 μουσικούς!  Τέλος η καταξιωμένη Χορωδία που φτιάχτηκε το 1977 από τον Μάνο Χατζηδάκι με οργανικές θέσεις για  68 χορωδούς, θα λειτουργήσει κουτσουρεμένα όπως παραδέχεται και ο κ Λουκάς Καρυτινός με 30 χορωδούς και αυτή πάντως σε δεύτερη φάση(Μάιος 2014). Η σωτηρία ολοκληρώνεται με την παγίωση της εργασιακής σχέσης των μουσικών-χορωδών ως εργολάβων, αφού αυτό που προκρίνεται είναι η σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου, (εκ περιτροπής εργασία) σαν πιο ασφαλής από την αορίστου χρόνου. Εδώ τα σχόλια περιτεύουν.

Είναι ακόμα σαφές οτι ο όποιος μισθός, θα υπολογίζεται πλέον βάσει του ενιαίου μισθολογίου των 586 ευρώ, χωρίς αναγνώριση προϋπηρεσιών, χωρίς συλλογικές συβάσεις εργασίας και... με τυπικό καθεστώς μονοθεσίας.

Με άλλα λόγια οι 224 μουσικοί-χορωδοί που προέβλεπε το οργανόγραμμα της ΕΡΤ και για τα τρία μουσικά σύνολα, μειώνονται σε 70 σε πρώτη φάση, με την προοπτική αν όλα πάνε καλά!... να αυξηθούν σε 110. Ουσιαστικά πρόκειται για την πλήρη απαξίωση του θεσμού των Μουσικών Συνόλων, έναν κυριολεκτικό ακρωτηριασμό, και σε προέκταση ένα ακόμη καίριο χτύπημα στον πολιτισμό στον τόπο μας. Πρόκειται βέβαια και για την πλήρη εφαρμογή της ανάλγητης πολιτικής των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων που επιβάλλονται στην χώρα από ξένα και ντόπια συμφέροντα, Και αυτό, βαφτίζεται ως σωτηρία για τα Μουσικά Σύνολα, με το σκεπτικό οτι δεν πάμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε αλλά αυτό που μπορούμε.

Και να σκεφτεί κανείς πως οι καλές προθέσεις του κ. Καρυτινού και η προσπάθειά του, θα ήταν για τουλάχιστον 200 μουσικούς χορωδούς, ώστε να επανδρωθούν σωστά και τα τρία σύνολα χωρίς να χρειάζονται εκτάκτους. Αριθμός που πάλι κατά τον ίδιο τον κ. Καρυτινό, δεν θα ήταν ικανός για να παραχθεί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που επιβάλλεται σε επαγγελματικά μουσικά σύνολα.

Τουλάχιστον σώσαμε τους τίτλους ήταν η απάντηση των συμβούλων. Μα δεν είναι και λίγο πράγμα θα πεί κάποιος, εκεί που δεν θα είχες καθόλου μουσικά σύνολα να κατορθώνεις να παίρνεις λίγο κάτω από το μισό ποσοστό σε ανθρώπινο δυναμικό, και ταυτόχρονα να σώζεις και τους θεσμούς!

Δεν έχει καμμία σημασία βέβαια που σε κανένα θεσμό σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν υπάρχει συμφωνική ορχήστρα που σέβεται το κοινό και τον εαυτό της, και δεν εργάζονται το ελάχιστο 95 μουσικοί. Δεν έχει καμμία σημασία που καμμιά επαγγελαμτική χορωδία, δεν στέκεται στο κλασικό ρεπερτόριο, αν δεν έχει στις τάξεις της 65 χορωδούς. Οσο για την ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής;… 54 μουσικοί μειώνονται σε δέκα!! Ουσιαστικά καταργείται το ύφος και το προφίλ μιας ιστορικής ορχήστρας, και καρατομείται το ανθρώπινο δυναμικό της.  Σώζεται όμως ο θεσμός. Και κατά τους κυρίους του εποπτικού, αυτό έχει την μεγάλη σημασία.

Μόνο που ο θεσμός που σώζεται δεν είναι αυτός των Μουσικών Συνόλων, αλλά ο άτυπος θεσμός πως στην κοινωνία μας ότι απαλοίφεται, δίκαια ή άδικα, νόμιμα η αντισυνταγματικά, «πάει τελείώσε, άπαξ»  όπως μας εξηγεί ο κ. Λ.Καρυτινός. Ακόμα κι αν ο λόγος που απαλοίφεται ο κάθε θεσμός δεν περιέχει καμμία λογική εξήγηση. Εκτός κι αν θεωρείται λογική εξήγηση οτι στις 11/6/13 με μια ακόμη αντισυνταγματική Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου καταργήθηκε ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας. Δεν έχει καμμία σημασία  ότι διαπράχθηκε ολοκληρωτικό χτύπημα στην δημοκρατία, στην ελεύθερη ενημέρωση και τον πολιτισμό, καταπατώντας κάθε έννοια δικαίου και έννομης τάξης στην χώρα μας. Δεν έχει καμμία σημασία οτι στο όνομα του χρέους που φορτώσαν τον λαό μας και την εξασφάλιση των δανειστών τοκογλύφων,  πρέπει να απαλοιφθεί ότι με κόπο και αίμα χτίστηκε πολλές δεκαετίες τώρα. Αρκεί προφανώς η παραδοχή του Παντελεήμονος υπουργού προπαγάνδας - ως λογική εξήγηση;...- οτι έπρεπε να εκτελεστεί η εντολή της τρόικα για 2000 απολύσεις το καλοκαίρι του ’13,  ως προαπαιτούμενο των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων που υπογράφησαν από τους υποτελείς πολιτικούς μας.. Ολα αυτά θεωρούνται ως δεδομένα και αναγκαία κακά για τους εξέχοντες συμβούλους της ΝΕΡΙΤ. Γι’αυτό ο αγώνας που έπρεπε να κάνουν, δεν ήταν να σταθούν απέναντι στο ξεπουλημένο καθεστώς και να το καταγγείλουν, αλλά να νομιμοποιήσουν την απεχθή αυθαιρεσία της δωσίλογης κυβέρνησης, θέτοντας τους εαυτούς τους αλληλέγγυους στην καταστροφική πολιτική της. Κι έρχονται τώρα να χρυσώσουν το χάπι στους ραγιάδες, δηλώνοντας απολογητικά, ότι δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε αλλά αυτό που μπορούμε. Καμμία ευθιξία επί της ουσίας. Καμμιά επίσημη καταγγελλία για τον τρόπο που εμπαίζονταν μεταξύ τους οι κ.κ. του εποπτικού και διοικητικού συμβουλίου της υπό σύσταση Νεριτ δεν προέκυψε. Καμμία συναίσθηση οτι τα Μουσικά Σύνολα είναι κτήμα του ελληνικού λαού, οργανικό κομμάτι του πολιτισμού μας που οδηγείται στην εξαφάνιση. Και μαζί μ’αυτά μερικοί από τους  σοβαρότερους εκπρόσωπούς τους, οδηγούνται στην οικονομική και εργασιακή εξαθλίωση Αρκούνται στο «κάνουμε αυτό που μπορούμε και όχι αυτό που θέλουμε» αποδεχόμενοι de facto, την αδυναμία τους να προστατέψουν ουσιαστικά τους θεσμούς, ενώ παράλληλα νομιμοποιούν την δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης κατ’εντολή της τρόικα.

Γιατί αυτό είναι το δημόσιο συμφέρον σήμερα και όχι η υγεία  και η παιδεία. Θα ήταν  η ψυχαγωγία και η καλλιέργεια  του ελληνικού λαού;

Αλλά όπως πολύ σωστά επεσήμανε ο συνθέτης Γιώργος Ανδρέου το καλοκαίρι που μας πέρασε: « Όταν σε μια κοινωνία επιβάλλεται μόνο το στυγνό (και εξόχως τοκογλυφικό) οικονομοτεχνικό κριτήριο και η χυδαία λογιστική “χρεών”, “δανειστών” και (πτωχευμένων) “χρεωστών”, τότε αυτή η κοινωνία μοιραία πεθαίνει - πριν πεθάνει όμως, ευτελίζεται σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο “θάνατος” της να προβάλει ως λυτρωτική επιλογή. Δυστυχώς».

Όσο για το έμψυχο δυναμικό των συνόλων; Καμμία κουβέντα για το ότι οι μουσικοί που παύθηκαν με την αντισυνταγματική κατάργηση της ΕΡΤ , εκτός του ότι υπηρετούσαν τον θεσμό, τον τίμησαν και τον κράτησαν ψηλά πάντα  αλλά και ιδιαίτερα στα 3 τελευταία χρόνια της κρίσης, παρά και ενάντια στην επίθεση που δέχονταν εργασιακά και κοινωνικά. Κουβέντα οτι οι μουσικοί είναι στην μεγάλη τους πλειοψηφία η γενιά της ομηρίας των 500 και 700 ευρώ. Η γενιά που κρατιόταν όμηρος δεκάδες χρόνια με συμβάσεις έργου, και που μέσα από την απαξίωση και την συνεχή υποβάθμιση του λειτουργήματός της τέχνης, κατόρθωσε να κρατήσει τα Μουσικά Σύνολα όσο ψηλά μπορούσε, για να έρθουν σήμερα οι μπαχαλάκηδες της εξουσίας να θέσουν υπό αίρεση αξίες θεσμούς και ανθρώπους.  Κυρίως ανθρώπους. Γιατί πίσω από τους θεσμούς τελικά βρίσκονται οι ανθρωποι που τους υπηρετούν. Και αυτοί σήμερα θυσιάζονται στον βωμό του κέρδους των τραπεζών και των διεθνών τοκογλύφων. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Η πλειοψηφία των εργαζομένων στα Μουσικά Σύνολα βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με δεκάδες βιοποριστικά προβλήματα,  οικογενειακά αδιέξοδα, καταχρεωμένοι μέσα από τους ανεξάντλητους φόρους και χαράτσια, με το φάσντασμα της εξαθλίωσης να πλανάται απειλητικά επάνω στα κεφάλια τους, αντιμέτωποι με την κατάθλιψη και την απόγνωση. Τι λέτε; δεν είναι πιο εύκολο σ’αυτό το περιβάλλον να ισχυρίζεται κάποιος πως η σύμβαση ορισμένου χρόνου και το ξεροκόματο είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε και όχι αυτό που θέλουμε;

Μοιραία μου έρχεται στο μυαλό μιά άλλη εποχή, τότε που ο κατακτητής ήταν ορατός. Τότε που η ναζιστική κατοχή εξαθλίωνε και εξαφάνιζε όλο το ζωτικό δυναμικό της χώρας. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες. Πίσω λοιπόν,  στον χειμώνα του 1942 ’43, όταν η ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών βρέθηκε κυριολεκτικά προ της εξαφάνισης, και οι μουσικοί καταδικάστηκαν στον εξ’ασιτίας θάνατο, ο τότε διευθυντής του Ωδείου,  Φιλοκτήτης Οικονομίδης, εκμεταλευόμενος τις διασυνδέσεις του στην γερμανόφιλη και δωσιλογική κυβέρνηση Λογοθετόπουλου, αλλά και την μουσικοφιλία των κατακτητών, κρατικοποίησε την ορχήστρα, με νομοθετικό διάταγμα (2010/1942-ΦΕΚ Α’. 328/12.12.1942) και την ονόμασε Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών (ΣΟΑ). Είναι η σημερινή Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ).

Οχι μόνο έσωσε κυριολεκτικά τους μουσικούς από βέβαιο θάνατο, αλλά κατόρθωσε και να θεσμοθετήσει την ορχήστρα κρατικοποιώντας τη. Κι όλα αυτά σε περίοδο πολέμου, μέσα στα πιο μαύρα χρόνια της ναζιστικής κατοχής στην Ελλάδα. Φαίνεται πως οι σημερινές ισορροπίες, στην καινούργια ιδιότυπη οικονομική κατοχή στην χώρα μας, χωρίς εμφανή πόλεμο, χωρίς ορατό τον εχθρό, δεν επιτρέπουν ανάλογες πρωτοβουλίες.

Σήμερα όχι μόνο δεν κρατικοποιούνται αλλά ακρωτηριάζονται οι θεσμοί. Σήμερα όχι μόνο δεν σώζεται ο πολιτισμός και οι εκπρόσωποί του αλλά θυσιάζονται στο όνομα της ανελέητης επίθεσης της ντόπιας και ξένης ακρίδας της τραπεζικής ελίτ και πετιούνται στο δρόμο οι μουσικοί εργαζόμενοι. Σήμερα δεν είναι συνειδητό στους συμβούλους της Νεριτ, οτι η εξαθλίωση των εργαζόμενων και των οικογενειών τους είναι ένα βήμα πριν το ξεπούλημα της ιδιωτικής τους περιουσίας. Ενα βήμα πριν τα συσσίτια, ή στην καλύτερη περίπτωση ένα βήμα πριν την μετανάστευση. Κατά τ’άλλα μην παραμυθιάζεστε. Κατοχή δεν έχουμε. 

Και για όσους καλοπροαίρετους αναγνώστες βιαστούν να θεωρήσουν την προσπάθεια των σημερινών συμβούλων για την σωτηρία των Μουσικών Συνόλων παρόμοια με εκείνην της κατοχής, θα τους επισημάνω τα εξής:

Τότε η ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών κρατικοποιήθηκε με νομοθετικό διάταγμα. Σήμερα τρία μουσικά σύνολα ουσιαστικά αποκρατικοποιούνται, ή καλύτερα χάνουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους μιάς και δεν θα συμπεριλαμβάνονται στον βασικό κορμό των 600 περίπου εργαζομένων που θα προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ. (βλέπε δημοσίευμα). Γιατί ας μου εξηγήσει κάποιος, από ποιό κονδύλι προϋπολογισμού, από ποιό κωδικό θα χρηματοδοτούνται, όταν ακόμα δεν ξέρει κανένας σε ποιά Γενική Διεύθυνση θ’ανήκουν;  Τι είδους κατοχύρωση είναι αυτή που περιλαμβάνει στο οργανόγραμμα τα Μ.Σ. αλλά προεξοφλεί οτι η σχέση εργασίας των μουσικών θα είναι ορισμένου χρόνου; Και πως μπορεί να διασφαλιστεί η συνεχής παρουσία των Μ.Σ.; Σύμφωνα με τις ανάγκες για το πρωτογενές πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού, όπως πρόσφατα ανακοίνωσε ο κ. Καψής για το νέο ανταποδοτικό τέλος της ΝΕΡΙΤ, ή σύμφωνα με τις ανάγκες του ελληνικού λαού για πολιτισμό και ψυχαγωγία; Ή μήπως τα ιδιωτικά συμφέροντα θα επιχειρήσουν στο πεδίο του πολιτισμού και της τέχνης, να απολάβουν τα ανάλογα ωφέλη τους;

Οσο για την εξασφάλιση των μουσικών; Τότε προσελήφθησαν όλοι οι μουσικοί ανεξαιρέτως, με ονομαστικό μάλιστα κατάλογο του προσωπικού, ενώ σήμερα οι  εργαζόμενοι των Μουσικών Συνόλων που κάλυπταν τις 180 από τις 224 οργανικές θέσεις, θα βρεθούν ως απόλυτο νούμερο κατά 70 με 110 λιγότεροι.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Σε μια άλλη περίπτωση στην περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών, ο τότε διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Θεόδωρος Βαβαγιάννης, αυτής που κρατικοποιήθηκε στην κατοχή, βρήκε το σθένος και την ευθιξία να παραιτηθεί τον Αύγουστο του 1969, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την άρση της μονιμότητας των μουσικών.

Συμπερασματικά:

Πρώτα ως πολίτης  και μετά ως εργαζόμενος στα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ, δεν μπαίνω σε λογική δίκης προθέσεων για τους αξιότιμους συμβούλους της ΝΕΡΙΤ. Σκέφτομαι με απλή λογική και παραθέτω την κατάσταση σύμφωνα με τον κοινό νου επισημαίνοντας τα γεγονότα. Δεν μπορώ όμως να αποδέχομαι την βαρβαρότητα της εποχής μας, με την νομοτέλεια που θέλει να μας επιβάλλει η κυρίαρχη πολιτική τάξη. Πόσο μάλλον όταν συνειδητοποιώ ότι άνθρωποι της διανόησης και του πολιτισμού, δέχονται ως θέσφατο οτι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε είναι να δεχτούμε ότι μας θανατώνει. Πολιτισμικά, οικονομικά, κοινωνικά. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, κάτω από την παράδοση ολόκληρης της χώρας σε ξένους επικυρίαρχους, υπάρχουν αιθεροβάμωνες προϊστάμενοι καλλιτέχνες που επαίρονται για την σωτηρία των ορχηστρών, ενώ με μαθηματική ακρίβεια συνεισφέρουν και νομιμοποιούν την διάλυση του κλαδου τους, ανοίγοντας τους δρόμους για την εφαρμογή παρόμοιων πρακτικών στους όμορους χώρους.

 Ηδη στους φορείς που προορίζονται για διάλυση ή συρίκνωση, βρίσκονται και η Εθνική Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αλήθεια υπάρχουν και εκεί θέσεις για το εποπτικό και διοικητικό συμβούλιο;

Κάτι διαφεύγει στους επίδοξους σωτήρες της τέχνης. Οτι στην χώρα μας συντελείται στοχευμένη και μαζική εξόντωση όλου του παραγωγικού και υγειούς δυναμικού της. Οτι η Ελλάδα στα 3 χρόνια της κρίσης, έχασε βιοτικό επίπεδο που δεν έχασε κανένας λαός από τον β’Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα  και μάλιστα σε καιρό ειρήνης. Οτι αυτός ο κατακερματισμένος λαός, πρέπει να μείνει κατακερματισμένος. Να του απαγορευθεί η πρόσβαση και η επαφή  με την τέχνη και την καλλιτεχνική δημιουργία. Να αποκοπεί εντελώς ο ομφάλιος λώρος της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από κάθε τι που θα φέρει δημόσιο και κυρίως εθνικό χαρακτήρα. Και ότι αυτοί που κυβερνούν είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για τον στραγγαλισμό της παιδείας, της υγείας και του πολιτισμού.

Από εδώ και πέρα όμως συνυπεύθυνοι θα είστε κι εσείς αξιότιμοι σύμβουλοι της ΝΕΡΙΤ. Θα είστε συνυπεύθυνοι γιατί δεν μπορείτε, ή δεν θέλατε να καταλάβετε τι ακριβώς εξυπηρετεί η συμμετοχή σας στα κατάπτυστα συμβούλια για την ΝΕΡΙΤ, και η εμπλοκή σας στην κατ’ευφημισμό σωτηρία των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ. Από εδώ και πέρα παρ’ότι διατυμπανίζετε τις καλές προθέσεις σας, ωφείλετε να αντιληφθείτε που καταλήγει η ματαιόπονη προσπάθειά σας, και έστω την τελευταία στιγμή, να σταθείτε στο ύψος του κύρους και της φήμης σας, να παραδεχτείτε δημόσια οτι δεν μπορέσατε να το παλέψετε, να καταγγείλετε τον εμπαιγμό και να παραιτηθείτε. Ναι. Να παραιτηθείτε.

Αντί επιλόγου.

Από το ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ ΠΑΘΗ

Ποίηση: Μιχάλης Κατσαρός

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΟΛΙΣΤ-ΧΟΡΩΔΙΑ

.... Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι

όλο το πλήθος των αυλοκολάκων

όλους τους ταπεινούς γραμματικούς

τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα λεγεωνάριους και στρατηλάτες

υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή

το πορφυρούν χιτώνα του πρίγκηπος

τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς

υποψιάζομαι συνωμοσία

νύχτα θα ρεύσει πολύ αίμα

νύχτα θα εγκαταστήσουν την βασιλεία τους

νέοι πρίγκηπες με νέους στεφάνους

οι πονηροί ρωμαίοι υπάλληλοι του αυτοκράτορος

‘τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν

να παραδώσουν τα κλειδιά και την υπόκλισή τους

.......

Αντισταθείτε

Στα κρατικά εκπαιδευτήρια

Στη δουλειά με το κομμάτι

Στην ποινή του θανάτου

ως και σε μένα τον αδιάφορο

Είχανε εισχωρήσει Βησιγότθοι.

Υπάρχουνε προϋποθέσεις για μια καινούργια άνοιξη.

*Ο Θεμιστοκλής Συμβουλόπουλος 

είναι πρ. μέλος των Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ και

μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ