Διατροφική επάρκεια και η παρακμή μας

Ψαρεύω αυτές τις μέρες ό,τι άρθρο σχετικό έχει γραφτεί σχετικά με την διατροφική επάρκεια στη πατρίδα μας, και παρακολουθώ καυγάδες μεταξύ ευρωλάγνων και δραχμολάγων όπου οι μεν βέβαια προσπαθούν να αποδείξουν πως την επόμενη μέρα που θα βγούμε από το ευρώ θα μαζεύουμε με τα κάρα τους σκελετωμένους συμπολίτες μας όπως στη προηγούμενη κατοχή, και οι μεν ισχυρίζονται πως η χώρα έχει επάρκεια κατά 94% (φυσικά άν μπορούσε ο ξενόπληκτος εθισμένος και λοβοτομημένος καταναλωτής να ζήσει με ελίτσα, κρεμμύδι, ψωμάκι ζυμωτό, φέτα και πορτοκάλια χωρίς να πάθει πολιτισμικό σοκ από τις αηδίες και τα γκατζετάκια που θα του αφαιρέσουν από τη ζωή του)!!

Δεν είμαι επιστήμων του τομέα τροφίμων, δεν είμαι αγρότης, δεν είμαι παραγωγός ή εισαγωγέας αλλά μπορώ ελεύθερα να θαυμάζω το θράσος, όσων τρομοκρατούν το κόσμο, να δείχνουν με κάθε τρόπο πως θα πεινάσουμε, και να το λένε αυτό τα ασύδοτα τέκνα όλων των πολιτικών συμμοριών που παρέλασαν από αυτό εδώ το ταλαίπωρο τόπο ρημάζοντας και ξεπουλώντας φτηνιάρικα και αισχρά όλα εκείνα που θα μπορούσαν σήμερα να μας κάνουν να σηκώσουμε το κεφάλι και να πούμε ένα νέο ΟΧΙ, περήφανα χωρίς να γινόμαστε οι καραγκιόζηδες της Ευρώπης.

Κι όταν λέω «όλα εκείνα» δεν εννοώ μόνο τη ρημαγμένη γη. Εννοώ ...

τη νοοτροπία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, όπου η πλειοψηφία κρατικών λειτουργών, υπαλλήλων, επιχειρηματιών, απλών πολιτών λειτούργησε χωρίς ντροπή, ξεκάθαρα για το τομάρι του ο καθένας, με μηδενική έγνοια και φροντίδα για τη πατρίδα, τους συνανθρώπους, τη πρόοδο, την ανάπτυξη, το πολιτισμό, τις επιστήμες, την έρευνα, τη παιδεία, την υγεία, την τεχνολογία, τις τέχνες και οτιδήποτε άλλο δίνει τη δυνατότητα σε ένα κράτος και το λαό του, να έχει αποθέματα, ΕΠΑΡΚΕΙΑ, αγαθών, υπηρεσιών, παραγωγής, πρώτων υλών, εργατικού κι επιστημονικού δυναμικού, ώστε να σταθεί στα πόδια του οποιαδήποτε στιγμή κάποιος απειλήσει την ανεξαρτησία του και παρουσιάσει βλέψεις επικίνδυνες .

Ένα τέτοιο κράτος φυσικά δεν θα είχε καν την ανάγκη να έχει καταντήσει σαν ένα ρεμάλι, εθισμένος τζογαδόρος που ξεπουλάει το σπίτι του και τα παιδιά του για να παίζει και να τζογάρει, δεν θα είχε καταντήσει να χρωστάει της Μιχαλούς και βάλε για τα επόμενα εκατό χρόνια, χωρίς δυνατότητα να ψελλίσει ένα όχι έτσι για τη τιμή των όπλων. Ένα τέτοιο κράτος θα είχε ένα λαό περήφανο που θα μπορούσε να παρατάξει σαν ασπίδα τη συνέπειά του, τη εντιμότητά του, το πολιτισμός του την εργατικότητά του και δεν θα ανεχόταν κανένα εισβολέα ούτε να τον απειλήσει ούτε να τον προσβάλλει. Κι ακόμα κι αν οι διεθνείς συγκυρίες και τα παιχνίδια των μεγάλων δυνάμεων έφθαναν στο σημείο να απειλήσουν ή και να επιτεθούν στη μικρή μας πατρίδα, δεν θα έβρισκαν μπροστά τους έναν αποχαυνωμένο τηλεορασόπληκτο άβουλο λαό, μ΄ενα μυαλό που έχει αντικατασταθεί από ξύγκι και μια νοοτροπία φοβισμένου ραγιά που έχει κάνει εθνικό σύμβολο και φετίχ δυο απεχθέστατες λέξεις «ρουσφέτι και χαράτσι»

Γιατί ερήμωσε ο τόπος; Γιατί μαζευτήκαμε πέντε εκατομμύρια σε μια πρωτεύουσα στριμωγμένοι υπαλληλίσκοι του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα; Γιατί δυνατά μυαλά φύγανε στο εξωτερικό και προσφέρουν υπηρεσίες αλλού; Γιατί άλλοι ικανότατοι άνθρωποι σε πληθώρα τομέων θάφτηκαν κι εξαφανίστηκαν από προσώπου γης; Γιατί ρήμαξαν κι έκλεισαν χιλιάδες βιοτεχνίες, εργοστάσια, καταστήματα, παραδοσιακά ονόματα κι αγαπημένα στην ελληνική οικογένεια;

Για ποιο λόγο εισάγουμε λάδι ; Γιατί έκλεισαν εργοστάσια ζάχαρης; Γιατί εισάγουμε πορτοκάλια , λεμόνια, ντομάτες, ξηρούς καρπούς, ψάρια, σιτάρι, κρέας;

Γιατί είναι δύσκολο να τα βρούμε όλα αυτά εδώ στη Σαχάρα, στην άγονη στέπα, στα ρημαγμένα νησιά από τους τυφώνες, στην γεμάτη παγόβουνα θάλασσα; Δηλαδή πόσο ηλίθιος μπορεί να καταντήσει ένας λαός για να ακούει τέτοιες αηδίες και να κοιτάζει σαν αποχαυνωμένος μ@λάκας;

Γιατί στο διάολο αγοράζουμε πανάκριβα αυτά που οι πατεράδες μας μάζευαν από την αυλή του σπιτιού τους; Γιατί πάω στο χωριό του πατέρα μου και βλέπω τα κάστανα και τα καρύδια από εκατοντάδες δέντρα να είναι σαπισμένα πεσμένα στο έδαφος και να μην υπάρχει ούτε ένα χέρι να τα μαζέψει; Τα βουνά να είναι γεμάτα βότανα κάθε είδους, τσάγια, μέλια, και να μην γνωρίζει ένα νέο παιδί ούτε τι είναι το τσάι του βουνού; Γιατί τα παιδιά μας θρέφονται με πλαστικά μπιφτέκια και προτηγανισμένες πατάτες; Εσύ Ελληνίδα μάνα με τα ανορθωμένα βυζιά και τις δεκαεξάποντες γόβες… σ΄εσενα μιλάω. Και σε σένα, την άλλη, που είσαι πιο σοβαρά ντυμένη και φτιάχνεις και κανένα γεμιστό όταν προλάβεις, αλλά το μυαλό σου ασχολιόταν τα τελευταία τριάντα χρόνια με τις κουρτίνες του μπάνιου, τα φωτιστικά, την ανακαίνιση του σπιτιού στο χωριό και τα δέκα φροντιστήρια του Γιαννάκη για να γίνει με το ζόρι γιατρός…

Φταίει ο Σόιμπλε για όλα αυτά; Φταίει η Μέρκελ ή η μικρή Ολλανδέζα; Φταίνε οι Τούρκοι;Οι βαλκάνιοι; Οι Αμερικάνοι; Οι Ρώσοι; Φταίνε όλοι εκτός από το κεφάλι μας έτσι;

Άκου θράσος να σχολιάζουν τη διατροφική επάρκεια, σίγουρη πως μιλάνε σε πιθήκους. Σίγουροι πως μιλάνε σε ανόητους. Ούτε σε ανόητους μιλάνε, ούτε σε πιθήκους. ΣΕ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ απευθύνονται. Ο ένας κρατάει από τ’@ρχίδια τον άλλον.

Οι «κατακτητές μας γερμανοί» γνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα και ποιοι ήταν οι συνεργάτες τους, και πόσοι γερμανοτσολιάδες, δοσίλογοι, μαυραγορίτες πιάσανε καίρια πόστα μετά το πόλεμο και τι φάκελλο έχουν για τη πάρτη τους. Όπως σίγουρα γνωρίζει ο κ.Σόιμπλε γιατί μπορεί έτσι με άνεση να λέει δεν δικαιούστε καμιά αποζημίωση (αλήθεια γιατί;) και γιατί δεκαετίες ολόκληρες κανένας δεν διεκδίκησε ποτέ αυτές τις περίφημες αποζημιώσεις. Όπως σίγουρα γνωρίζουν και τους νεώτερους γερμανοτσολιάδες που έχουν φάει δισεκατομμύρια ευρώ που κατέφθαναν από τους συμμάχους για να κάνουμε διάφορες παπαριές που υποσχόμαστε ότι θα κάνουμε και μετά μετατρεπόντουσαν σε βίλες, κότερα και λογαριασμούς στους φορολογικούς παραδείσους. Το ίδιο κι οι γερμανοτσολιάδες γνωρίζουν σαν κάλπικη δεκάρα την ομερτά του ραγιά που έκλεινε τα μάτια αρκεί να του διόριζες το παιδάκι κάπου και να αγόραζε το σπιτάκι του και το αυτοκινητάκι του.

Κάποτε σε μια δουλειά που ήμουν, είχαμε δυο απίστευτα λαμόγια συναδέλφους. Ο ένας ήταν ένας τύπος καθηγητής στις δολοπλοκίες, μπορούσε να σκαρφιστεί απίστευτες αισχρότητες για να ικανοποιήσει τα συμφέροντά του, η άλλη ήταν καθηγήτρια του καθηγητή. Όχι απλά μπορούσε αλλά δίδασκε λαμογιά , ήταν γεννημένη καθίκι. Κάποια μέρα αυτοί οι δύο τσακώθηκαν άγρια και περιμέναμε με αγωνία να δούμε τι θα σκαρφιστεί το μυαλό τους να πουν στο αφεντικό ώστε να εξοντώσει ο ένας τον άλλον. Είχε γίνει θρίλερ η υπόθεση…

Ώσπου μια μέρα ακούστηκε ένας θεϊκός διάλογος στο διάδρομο.

Γυρίζει η μια και λέει στον άλλον.

«Ξέρεις κάτι; Πούστης εσύ, πουτάνα εγώ, δεν θα πάμε στο αφεντικό. Αστο καλύτερα»

Καταλάβατε γιατί δεν μιλάει κανένας; Γιατί όλοι το παίζουν αδιάφοροι; Γιατί δεν τολμάνε να κάνουν κιχ απέναντι στα θηρία; Γιατί

Πούστηδες αυτοί, πουτάνες οι άλλοι, δεν θα πάνε στο Γερμαναρά, κανένας να το παίξουν μάγκες. Γιατί πολύ απλά δεν είναι.

Όλους αυτούς τους καταλαβαίνω. Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι οι υπόλοιποι. Όσοι δεν τα έφαγαν μαζί. Όσοι κράτησαν την αξιοπρέπειά τους. Όσους αγωνίστηκαν και κέρδισαν το ψωμί τους με τον ιδρώτα τους. Όσους έμαθαν μια τέχνη, ή πήραν ένα πτυχίο με κόπους και με βάσανα. Όσους έφτιαξαν με μεράκι μια επιχείρηση ή μεγάλωσαν την οικογένειά τους με ήθος και αρχές. Όσους νοιάστηκαν και για τη πατρίδα τους και για τους συμπολίτες τους. Όσοι πατριώτες υπάρχουν σε όλα τα στρώματα και σε όλη την επικράτεια;

ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΕΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΚΑΘΙΚΙΑ;

Λες να είναι τόσοι λίγοι τελικά που να μη γεμίζουν ούτε ένα καφενείο;….

Πηγή: Vasiliskos

πηγη: epam-patras