Λίστα: Ο φερετζές του… συστήματος

Του Δημήτρη Μηλάκα

Δεδομένων των τεχνολογικών δυνατοτήτων, η διερεύνηση των περιπτώσεων ύποπτου και ξαφνικού πλουτισμού είναι μια πολύ απλή υπόθεση. Δεν απαιτούνται «λίστες». Απαιτείται πολιτική βούληση.
Τέτοια βούληση, προφανώς, δεν υπάρχει καθώς εδώ και τρία χρόνια οι κυβερνήσεις μαζεύουν χρήμα από το υστέρημα των εργαζομένων , των συνταξιούχων και μόνο. Κόβουν μισθούς, ψαλιδίζουν συντάξεις, απολύουν εργαζόμενους, τινάζουν στον αέρα μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενος. Και κοιτούν, με το …κιάλι το χοντρό χρήμα να αναπαύεται στις offshore και στις ξένες τράπεζες. Δεν είναι και τόσο δύσκολο  πια να διασταυρώσουν οι αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες  αν ο τρόπος ζωής και τα αγαθά που συγκεντρώνει ο οποιοσδήποτε – και πάνω απ όλα τα εκλεκτά μέλη του κοινοβουλίου--  ανταποκρίνονται στο φορολογητέο εισόδημά του.
Ωστόσο οι αυτονόητες και εύκολες (τεχνικά)  να ικανοποιηθούν απαιτήσεις της κοινωνίας για ισονομία και φορολογική δικαιοσύνη σκοντάφτουν στην πραγματικότητα:

• Ο κόσμος μας δεν είναι δίκαιος
• Οι ισχυροί κυβερνούν/ νομοθετούν κατά το συμφέρον τους
• Οι ελεγχόμενοι είναι ταυτόχρονα και ελεγκτές

Περί της δικαιοσύνης του φορολογικού συστήματος, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των εκσυγχρονισμένων καπιταλιστικών παραδείσων, αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στο χάος που χωρίζει τα εισοδήματα του 1% των πλουσίων από αυτά των υπολοίπων. Το χάος διευρύνεται όσο συμπιέζεται μέχρις εξαφανίσεως η λεγόμενη μεσαία τάξη. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ότι οι δυο τρεις πλουσιότεροι Αμερικανοί κατέχουν τόσο χρήμα όσο το ΑΕΠ ολόκληρων χωρών!
Στο ελληνικό κράτος δικαίου, η νομοθεσία έχει φροντίσει ώστε οι πάμπλουτοι συμπολίτες μας  να πληρώνουν (αν πληρώνουν) στην κυριολεξία όσο γουστάρουν, όπως  πρόσφατα αποκάλυψε το έντυπο Ποντίκι με την παρουσίαση των φορολογικών δηλώσεων  πέντε επιφανέστατων συμπολιτών μας.
Η νομοθεσία, επίσης, φροντίζει και για την ασφαλή διακίνηση του μαύρου- αδήλωτου- κλεμμένου χρήματος. Οι λεγόμενες offshore δεν λειτουργούν παράνομα. Λειτουργούν με το γράμμα και τον τύπο του νόμου. Με άλλα λόγια, είναι πολύ δύσκολο αν όχι απίθανο να βρει κανείς τους ανθρώπους οι οποίοι κρύβονται πίσω από τα βουνά του μαύρου χρήματος.

Στην προκειμένη ελληνική περίπτωση, όλα αυτά αποκτούν μια άλλη διάσταση, καθώς αναζητούνται  οι  υπεύθυνοι της οικονομικής καταστροφής. Προφανώς, η επιχειρηματολογία  που εισήγαγε ο Πάγκαλος  ότι όλοι μαζί τα φάγαμε πείθει ολοένα και λιγότερους, καθώς αυτοί που  αρχίζουν να μην έχουν ούτε ένα πιάτο φαγητό είναι εκατοντάδες χιλιάδες.

Τα επικοινωνιακά τρικ που περιλαμβάνουν συλλήψεις επώνυμων, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και φυλακίσεις κάποιων πρώην αστέρων του πολιτικού/ οικονομικού συστήματος, τα σταυρόλεξα με τα ονόματα που υπάρχουν ή δεν υπάρχουν στις λίστες, είναι πιθανό να  βοηθούν λίγο στην εκτόνωση της έντασης της ελληνικής κοινωνίας. Δεν  λύνουν όμως με κανένα τρόπο το πρόβλημα.  που δεν είναι άλλο από τη δίκαιη διανομή του πλούτου. Όσο αυτό το πρόβλημα παραμένει άλυτο, τόσο το… μουστάκι του «συστήματος» που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της ηθικής του θα μοιάζει με  το φερετζέ….

πηγη: topontiki