Το νερό νεράκι

Του Γιάννη Μακριδάκη

Χτες κατέβηκε για πρώτη φορά φέτος ο χείμαρρος του χωριού. Πέρσι είχε κατέβει ορμητικός στα τέλη του Οκτώβρη αλλά φέτος οι βροχές άργησαν να μας προτιμήσουν, άργησε κι αυτός να πάρει μπρος. Χτες βράδυ όμως σάλεψε. Κατέβασε νερό από το όρος και το πρωί είδαμε τα σημάδια της ροής του, τα ουλίσματα, που λένε οι παλιοί, διότι είχε πάλι στερέψει.
Έτσι γίνεται όταν βρέχει όμορφα, ποτιστικά αλλά δίχως διακοπή για πολλές ώρες. Δεν προλαβαίνει η γη να το ρουφήξει και τρέχει το ποτάμι. Σαν σταματήσει η βροχή όμως, η γη συνεχίζει να ρουφάει, να κατεβάζει νερό στον υδροφόρο ορίζοντα και το ποτάμι στερεύει. Κι αυτό συνεχίζεται όλη την εποχή των βροχών. Ώσπου να ανέβει το επίπεδο του υδροφόρου ορίζοντα στο επίπεδο της κοίτης κι από κείνη τη στιγμή και μετά να αποκτήσει συνεχή ροή ο χείμαρρος. Τότε έχουν φτάσει και τα πηγάδια στο ζενίθ τους, τότε είναι όλοι οι άνθρωποι ικανοποιημένοι διότι κατά την εποχή της ξηρασίας που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει, η γη τους θα είναι πλούσια σε νερό από κάτω και θα μπορούν να το αντλούν απ’ τα πηγάδια τους και να ποτίζουν τους μπαξέδες. Όσο νερό περισσεύει...
όσο δεν χωράει δηλαδή να αποθηκευτεί στον υδροφόρο ορίζοντα, φεύγει μέσω του χειμάρρου στη θάλασσα, για να συνεχίσει τον κύκλο της βροχής μέσω της εξάτμισής του καλοκαίρι και να ξαναπέσει τον επόμενο χειμώνα ως βροχή και πάει λέγοντας. Πάντως δεν πάει χαμένο, όπως συνηθίζουν εδώ και πολλά χρόνια να λένε οι αστοί, οι οποίοι ενδιαφέρονται μονάχα για την κατανάλωσή του στα καζανάκια και στους νεροχύτες τους.
Κι επειδή έχει γεμίσει η Ελλάδα από τέτοιους, που έχουν ξεχάσει τα βασικά, τα πρωταρχικά της ζωής και νομίζουν πως άμα έχουν λεφτά να πληρώνουν, θα έχουν νερό άφθονο για πάντα, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το μόνο που ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή τους κατοίκους και την κυβέρνηση αυτής αποικίας είναι να έχουν λεφτά με οποιοδήποτε τίμημα. Και ξεπουλάνε ακόμα και το νερό τους. Ξεπουλάνε το δώρο της βροχής, ξεπουλάνε τους υδροφόρους ορίζοντες, ξεπουλάνε, απερίσκεπτα όπως τους αρμόζει, τον βασικό πόρο της ζωής τους.
Σε πολύ λίγο χρόνο από σήμερα, όταν όπως συμβαίνει ήδη σε άλλες αποικίες, θα διαχειρίζονται και θα πουλούν πανάκριβα το νερό οι πολυεθνικές, όταν θα απαγορεύεται στους έλληνες πολίτες ακόμη και να συλλέγουν λίγο νερό βρόχινο σε φουντάνες ή βυτία, όταν θα μπουν υδρόμετρα και φόροι σε πηγάδια και ιδιωτικές γεωτρήσεις, όταν θα έχει εξαθλιωθεί ολόκληρος ο πληθυσμός και θα λέει το νερό νεράκι, τότε ίσως τα άτομα – γρανάζια του συστήματος της καταστροφής, νιώσουν πως διψούν άρα είναι άνθρωποι, άρα έχουν ανάγκες βασικές, πρωταρχικές όπως κάθε πλάσμα στη φύση.
Και θα ζηλεύουν, θα φθονούν τα πουλιά σαν τα βλέπουν να βουτάνε στο ποτάμι, στη λίμνη, στον κάθε νεραύλακα και πίνουν, να κλέβουν νερό από την εταιρία δηλαδή, να ξεδιψούν δίχως να πληρώνουν, έχοντας γραμμένους στα όργανά τους τους κανόνες του παιχνιδιού που θέσπισε ο γελοίος κι ανεγκέφαλος άνθρωπος – άτομο, ο βαυκαλιζόμενος ως ανώτερο είδος απ’ όλα τους. Διότι τα υπόλοιπα πλάσματα δεν ανήκουν και δεν ακολουθούν την πλαστή οικονομία του χρήματος αλλά μόνο την πραγματική και μοναδική οικονομία της φύσης. Δεν κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους πως ζουν σε ένα παράλληλο από τη φύση σύμπαν, όπως κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος – άτομο. Έχουν συνείδηση και συναίσθηση της Ζωής και όχι της Δουλείας.

πηγη: yiannismakridakis