Η κοινωνική και πολιτική υποκρισία της αντιπολίτευσης

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Χθες, συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την μοναδική, ενδεχομένως στην παγκόσμια ιστορία, κατάργηση της δημόσιας-κρατικής ραδιοφωνίας τηλεόρασης.

Ένας χρόνος από τότε που ο κατ’ επίφαση πρωθυπουργός Σαμαράς διέταξε τον Κεδίκογλου να βγει στα ΜΜΕ εν είδει διαγγέλματος, προκειμένου να ανακοινώσει το κλείσιμο της ΕΡΤ.  Μνήμες χαραγμένες στο υποσυνείδητο ενός λαού, που ταπεινώνεται και θανατώνεται 4 χρόνια τώρα.

Τις μνήμες αυτές, βρεθήκαμε εχτές 11/6/2014 να τιμήσουμε έξω από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, πλήθος κόσμου, πρώην εργαζόμενοι, οι καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών, οι εργαζόμενοι στην τσιμεντοβιομηχανία Χαλκίδας, της Coca Colla, σύλλογοι, φορείς και απλοί πολίτες που έζησαν και ζουν στο πετσί τους την πολιτική κατεδάφισης του κοινωνικού μας ιστού, την καθημερινή εκτέλεση της Δημοκρατίας, και την μετατροπή της χώρας μας σε αποικία του χρέους.

Ταυτόχρονα βρεθήκαμε εκεί για να αντλήσουμε... όσο αυτό ήταν δυνατόν, κάτι από τον υπέροχο πεντάμηνο  αγώνα εντός του ραδιομεγάρου, Τότε που κανένας μας δεν διανοήθηκε ότι αυτός ο αγώνας, δεν μπορεί παρά να κερδηθεί. Πως αλλοιώς θα μπορούσαμε άλλωστε να αυτοδιαχειριστούμε τα δημόσια αγαθά της ενημέρωσης, της υποχρέωσης παροχής πολιτισμού, της ανάληψης της ευθύνης μας ως εργαζόμενοι πολίτες, αν δεν ήμασταν σίγουροι πως τέτοιοι αγώνες ακόμα κι αν δεν φαίνεται ότι κερδίζονται άμεσα, αφήνουν την καλύτερη δυνατή παρακαταθήκη για την συνέχεια. Όπου ανοίγει μέτωπο. Όπου παρουσιάζεται η ευκαιρία.

Δεν ξέρω πόσο στον καθένα από τους παρευρισκόμενους εκπληρώθηκαν τέτοιου είδους προσδοκίες, αλλά αυτό που ζήσαμε εχτές ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής υποκρισίας. Η πολιτική πασαρέλα από αρχηγούς κομμάτων και καρεκλοκένταυρους προέδρους, ξετυλίχτηκε για πολλοστή φορά ξετσίπωτα. Τόσο θράσος ρε λεβέντες; Μέχρι που μπορεί να φτάσει η πολιτική αναλγησία σας; Πόσο ακόμα σκέφτεστε να προσπαθείτε να χειραγωγείτε την δυναμική κάθε εξεγερμένου, την γνησιότητα κάθε κινήματος; Για πόσο ακόμα σκέφτεστε να ποδοπατείτε πάνω στην προοπτική ή την εν δυνάμει εξαθλίωση του κόσμου της εργασίας; Για πόσο εν τέλει πείθεστε ακόμα κι εσείς οι ίδιοι, ότι κάθε απολυμένος, κάθε άνεργος, κάθε ανιδιοτελής αγωνιστής απ’ όπου κι αν προέρχεται μπορεί να ανέχεται την δική σας υπακοή στο ξεφτιλισμένο σύστημα που υπηρετείτε; Έλεος!

Ο γ.γ  του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας μετά της εμφανούς πολυπληθούς συνοδείας- προστασίας του ,- ούτε ο πρωθυπουργός τόσους δεν θα έφερνε- εξέφρασε τη «στήριξή του στους εργαζομένους της ΕΡΤ και ζήτησε την επαναπρόσληψή τους». Είναι πολύ νωπές οι μνήμες όταν μετά από τις πρώτες μέρες και αφού η οργάνωση του κόμματος κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ελέγξει τους εργαζόμενους, αποχώρησε παρέα με τα σημαιάκια της και ελαφρά πηδηματάκια από το ραδιομέγαρο. Έτσι δίνονται οι εντολές.  Είναι επίσης πολύ νωπές οι μνήμες όταν παρακολουθούσαμε συναδέλφους οργανωμένους ή φιλικά προσκείμενους στο ΚΚΕ, (όχι όλους) να  μας αφήνουν άφωνους μετακομίζοντας προς την ΔΤ και μάλιστα με την άποψη ότι θα δώσουν τον αγώνα από μέσα. Όπου αυτοδιαχείριση, μακρυά οι αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Δεν μπορεί να επιβιώσει μέσα στον καπιταλισμό σου λένε. Όπου δημιουργούνται πραγματικές προϋποθέσεις για την ανατροπή της κατάστασης, όπου οι εργαζόμενοι αυτοοργανώνονται, από μακρυά κι αγαπημένοι οι «όψιμοι» αγωνιστές του ΚΚΕ.  Κουτσούμπεια τα δάκρυα!!

Στη συνέχεια στο βήμα της πασαρέλας ανέβηκε ο κ Π. Καμμένος. «Θα σταθούμε όρθιοι όσο χρόνο κι αν χρειαστεί» δήλωσε, και κάλεσε τους συνταξιούχους και τους ανέργους να κατέβουν στον δρόμο. Επιπλέον ζήτησε, «Όλοι μαζί να ανατρέψουν το ξενόφερτο καθεστώς». Συγκινητικός ο κ. Καμμένος. Δεν μας λέει όμως πως θα σταθούμε όρθιοι όσο χρειαστεί. Αυτός από μέσα κι οι άλλοι απ’ έξω ε; Αυτός να δίνει μάχες σε κουφούς, με το αζημίωτο,   κι ο λαός να χάνει και το ψωμί και το τραπέζι!  Ξέρει τίποτα άλλο ο κ. Καμμένος εκτός την κοινοβουλευτική διαδικασία, ή ενδιαφέρεται μόνο για την πολιτική του επιβίωση μέσα στο στημένο πολιτικό σύστημα στην χώρα;

Άφησα τελευταίο τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ένας χρόνος από την αποφράδα ημέρα του μαύρου της ΕΡΤ από τη μνημονιακή συγκυβέρνηση, από την ανάδειξη της ΕΡΤ ως σύμβολο υπεράσπισης της δημοκρατίας, του πολιτισμού και της αντίστασης. Όλοι έχουμε βγάλει συμπεράσματα και ξέρουμε ότι φίμωσαν την ΕΡΤ, επειδή το ζήτησαν οι τεχνοκράτες που ήθελαν ανθρωποθυσίες και για να εξυπηρετήσουν τους μεγαλοκαναλάρχες. Για αυτούς η ενημέρωση είναι γραφείο προπαγάνδας και τρόμου, όπως είδαμε και το σαββατοκύριακο των εκλογών. Σήμερα, έναν χρόνο μετά, μπορούμε μόνο να υποσχεθούμε ότι με τους αγώνες μας σύντομα η ΕΡΤ θα επιστρέψει καλύτερη»

Ποιούς αγώνες εννοεί ο κ. Τσίπρας; Αυτούς που περιχαρακώνονται και χειραγωγούνται ανάμεσα στους κομματικούς μηχανισμούς και τα συνδικαλιστικά τερτίπια; Αυτούς που θέλουν τους εργαζόμενους μπροστά και τους κομματικούς αντιπρόσωπους στα κέντρα καθοδήγησης μόνο και μόνο για να οδηγηθεί το κίνημα όπου κρίνεται αναγκαίο, ανάλογα με την συγκυρία της πολιτικής που πρέπει να εξυπηρετηθεί; Για πείτε μου δηλαδή, σε ποιόν αγώνα εργασιακού κλάδου που συμπαραστάθηκε-εμπλέχτηκε ο Σύριζα, μπόρεσε να κερδηθεί έστω μια μικρή νίκη απέναντι στο σύστημα;  Μήπως στους εκπαιδευτικούς; Στους εργαζόμενους στο μετρό; Στους πανεπιστημιακούς; Στα νοσοκομεία;   Σε ποιούς;

Στην ΕΡΤ το μόνο που θα μπορούσε να είχε κάνει, η αξιωματικά αντιπολίτευση  αν πίστευε στην ανατροπή, είναι να κλεινόταν μαζί μας στο ραδιομέγαρο για όσο καιρό χρειαζόταν και να καλούσε όλη την αντιπολίτευση και τον λαό μαζί μας. Εκεί που γράφεται η ιστορία κ. Τσίπρα, και όχι στις νουθεσίες των επιτετραμμένων σας και στα πολιτικά γραφεία της Βουλής.

 Βέβαια αγώνες μπορεί να εννοεί ο κ.Τσίπρας και την συνάντηση με τον κ. Ντράγκι την περασμένη Τρίτη στην Φρανκφούρτη, επιμένοντας σε ένα νέο ευρωπαϊκό New Deal. Μήπως σε αυτό εδράζεται και η αισιοδοξία του για να ξανανοίξει η ΕΡΤ καλύτερη; Ή μήπως εδράζεται στην θετική πεποίθηση ότι τα μέτρα που πήρε η ΕΚΤ με τον κ.Ντράγκι στην πρόσφατη συνεδρίασή της στις 5 του Ιούνη είναι προς την σωστή κατεύθυνση; [1]  Καλά αυτός ο τύπος που προαλοίφεται για πρωθυπουργός και τάζει στους απολυμένους  για να τους  θεωρεί δεδομένους, δεν είδε οτι τα μέτρα της ΕΚΤ, με τα αρνητικά επιτόκια, γίνανε ήδη ομόλογα στις αγορές και δεν πέσανε – ούτε πρόκειται- στην πραγματική οικονομία των χωρών όπως επίπλαστα προσδοκούσε ο κ. Ντράγκι;

Από το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ρίξανε μια ματιά στις τοποθετήσεις τίτλων στα διεθνή χρηματιστήρια να ξεστραβωθούν λιγάκι; Μήπως δεν το ξέρουν;

Τι τους νοιάζει όμως. Πέτα εσύ ένα θα ξανανοίξουμε την ΕΡΤ (μόλις έμαθα ότι το έγραψε και στο twiter- εκεί άλλωστε συνηθίζεται πλέον να ασκείται η πολιτική) μοίρασε υποσχέσεις στους εξαθλιωμένους και ασ’ τους να κουρεύονται ….έε!.. να ψηφίζουνε ήθελα να πω. Μην κρύβεστε άλλο κ. Τσίπρα. Πείτε το καθαρά. Ομαλή διαδοχή θέλετε. Δεν θέλετε την ανατροπή. Που να βγάλετε τον λαό στον δρόμο τώρα. Να ζητάνε τίποτα δημοκρατία, καμμιά αυτοδιαχείριση στην ΕΡΤ και να τρέχουμε; Άσε που μπορεί να ζητάνε και λαϊκά δικαστήρια.  Ποιος τους μαζεύει μετά!

Ο κ. Τσίπρας και η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε ομαλή περίοδο στην χώρα. Σαν να μην πρόκειται για την μεγαλύτερη καταστροφή που  έχει συμβεί στην χώρα μας σε περίοδο ειρήνης. Μας ζητάνε την ανάθεση στο πιάτο.  Στις 25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουνε. Ακόμα εδώ είναι. Έτσι δεν μας έλεγε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης;  Τώρα πάλι μας μιλάει για αγώνες. Για αγώνες που θα δώσουμε μαζί. Μιλούν στους απολυμένους εργαζόμενους της ΕΡΤ και σε κάθε εργασιακή ομάδα που εξαθλιώνεται, σαν να βρίσκονται μαζί τους στην βουλή και στ’ αξιώματα. Μιλούν σαν να εισπράττουμε μαζί,  τους υπέρογκους μισθούς που τσεπώνουν οι ίδιοι μήνα τον μήνα.  Μιλούν εκ του ασφαλούς.  Χωρίς να δείχνουν ικανοί όχι να ενστερνιστούν το πρόβλημα σε βάθος, αλλά ούτε να συμμεριστούν ηθικά όλους αυτούς που υποφέρουν.  Μπορούν τουλάχιστον να το βουλώσουν;

Θα μας κάνουν μεγάλη χάρη.

Εμείς οι εργαζόμενοι μάθαμε πως να κατακτούμε την ζωή μας με πραγματικούς όρους. Το κάναμε πράξη στην ΕΡΤ με την λειτουργική κατάληψη, που τόσο πολύ τους φόβιζε ακόμα και η ίδια η λέξη. Βλέπετε δεν εμπεριείχε την έννοια της νομιμότητας που τόσο ευαγγελίζονται. Το κάναμε πράξη μαζί με τους εργαζόμενους στα τσιμέντα Χαλκίδας, με την Ιντερκέμ, με τους ξενοδοχοϋπαλλήλους της Εύβοιας, στην κατάληψη του κτίριου της αντιπεριφέρειας. Στην ΒΙ.Ο.ΜΕ. με την αυτοδιαχείριση. Στις Σκουριές με την αντίσταση των κατοίκων της. Στο υπουργείο Οικονομικών με τον ανένδοτο αγώνα των καθαριστριών. Θα το ξανακάνουμε στα σχολειά μας που καταργούνται και συγχωνεύονται. Θα το κάνουμε στις παραλίες μας που ξεπουλιούνται, στα ίδια μας τα σπίτια και περιουσίες που αρπάζονται.  Κάνουμε την υπέρβαση όπου μας δίνεται η δυνατότητα.

Θα επανακαταλάβουμε την χώρα μας,  για εμάς, πριν από εσάς είναι η απάντηση, σε όλους αυτούς τους τύπους που μαζεύτηκαν εχτές στην μαύρη επέτειο για την Δημοκρατία, την ενημέρωση, τον πολιτισμό στην χώρα μας. Δεν έχουμε πλέον τίποτα να περιμένουμε από αυτούς. Η δική τους υπέρβαση εξαντλείται στον εντυπωσιασμό και στο ανέβασμα των σκαλιών της εξέδρας. Έχουν δώσει διαπιστευτήρια πολιτικής και κοινωνικής υποκρισίας . Δεν τους εμπιστευόμαστε πλέον.  Γιατί αποκτούμε συλλογική συνείδηση πάνω σε αυτά που μας έχουν απομείνει. Την αξιοπρέπεια, και την υπεράσπιση της πατρίδας.

Επιμύθιο

Τον Σεπτέμβρη του 2013 εν μέσω λειτουργικής κατάληψης στην ΕΡΤ, και μετά από την εκπομπή ΤΕΤΑΤΕΡΤ, λάβαμε ένα email από την Ιαπωνία. Ένας πατριώτης από εκεί μακρυά, μας έλεγε επ’ ευκαιρία και του αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων του Πολυτεχνείου που τότε ήταν σε εξέλιξη, αν μπορούσαν να ενωθούν όλοι αυτοί οι αγώνες, και να προκύψει ένα νέο Πολυτεχνείο. Η ΕΡΤ τότε πληρούσε ακόμα τις προδιαγραφές. Μας παρακαλούσε ότι αν ήταν αυτό δυνατόν να τον ειδοποιούσαμε έγκαιρα να προλάβει να έρθει από την Ιαπωνία. Όχι για να συμμετάσχει σε ένα τέτοιο εγχείρημα, αλλά για να τελειώσει αυτό που δεν τέλειωσε το 1973. Η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο μας.

Ο συναγωνιστής αυτός ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο τότε, ως νοσοκόμος για παροχή κάθε ιατρικής βοήθειας στους αγωνιζόμενους φοιτητές και πολίτες. Ήταν πίσω από την πόρτα όταν το άρμα μπήκε στο χώρο του Πολυτεχνείου και μετέφερε δεκάδες τραυματισμένους στα νοσοκομεία της Αθήνας.

Στο τέλος της επιστολής, σημείωνε κάτι που προσωπικά δεν θα ήθελα να ζήσω ποτέ. Το 1974, στην πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου, όταν ακόμα καλά καλά δεν είχε καθίσει η σκόνη του, και η χούντα είχε πέσει πια μετά και τα γεγονότα στην Κύπρο, πλήθος κόσμου κατέβηκε στην Πατησίων για να αποδώσει φόρο τιμής στην εξέγερση.

Μεταφέρω ακριβώς τα λόγια του. «Στο χώρο του Πολυτεχνείου πήγα μόνο μια φορά στην πρώτη επέτειο. Το πανηγύρι είχε στηθεί και μαζί το σκηνικό που όλοι είδαμε να ξετυλίγεται. Αυτό το πράγμα, έπαψε να με αφορά»

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν με αφορούσε η χτεσινή παρωδία από την πλευρά των πολιτικών και της υποκρισίας τους, απέναντι σε ότι κατακτήσαμε 5 μήνες στο ραδιομέγαρο. Απέναντι σε κάθε αγώνα που δίνεται τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας.

Αν στο Πολυτεχνείο στην πρώτη επέτειο η ιστορία γράφτηκε σαν τραγωδία, εχτές στο ραδιομέγαρο σε ένα βαθμό επαναλήφθηκε σαν φάρσα.

*Ο Θέμις Συμβουλόπουλος είναι πρώην εργαζόμενος στα Μουσικά Σύνολα στην ΕΡΤ, μέλος του ΕΠΑΜ  και μέλος στο Οργανωτικό Γραφείο του μετώπου

[1] Συνάντηση Τσίπρα – Ντράγκι  Ηλεκτρονική έκδοση «ΤΟ Βήμα» Δημοσίευση 9/6/2014 http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=604388.