Ερήμην του λαού

του Γιάννη Σιδέρη

Η “παραίτηση” Θεοχάρη είναι επί της ουσίας η πρώτη κίνηση ανασχηματισμού της συγκυβέρνησης. Ο προτεσταντικής ηθικής γ.γ. εσόδων, ο άνθρωπος που επεβλήθη από τους δανειστές, αυτός ο υπερφίαλος πανίσχυρος παράγοντας του οικονομικού επιτελείου, ουσιαστικά εξαναγκάσθηκε σε παραίτηση, σε μια προσπάθεια της συγκυβέρνησης να αντιστρέψει το κλίμα μετά το αρνητικό αποτέλεσμα για τα κόμματα που την απαρτίζουν στις ευρωεκλογές. Δεν μπορώ να μην πω ότι χάρηκα με την αποπομπή του, αν και όλοι μας γνωρίζουμε ότι πρόκειται για ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι της συγκυβέρνησης, μια και αυτο που πρέπει να αλλάξει δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η πολιτική. Τα ήδη ψηφισθέντα όμως κατ’ εντολή των δανειστών, φέρνουν περικοπές και φοροκαταιγίδα, πιέζοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη περιορισμένα εισοδήματα, αν υπάρχουν, των πολιτών, ανεξαρτήτως του προσώπου του γ.γ. εσόδων.

Οι αιφνίδιες συναντήσεις Στουρνάρα με Λαγκάρντ και Τόμσεν,...

καθώς και αυτές του Σαμαρά με Μπακογιάννη και Καραμανλή, δείχνουν μια περίεργη κινητικότητα στο κόμμα που βρίσκεται στον πυρήνα της κυβέρνησης.

Από την άλλη, τα κόμματα της λεγόμενης κεντροαριστεράς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ταλαντεύονται μεταξύ της δεξιάς (ΝΔ) και της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), με τέτοιο πλάτος, που η διάσπαση είναι πλέον ορατή.

Οι ανεξάρτητοι βουλευτές στο κοινοβούλιο αυξάνουν και η ψήφιση του προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα βουλή, δεν είναι πια απίθανο να συμβεί.

Το πολιτικό σκηνικό, εμφανίζει μια αστάθεια, η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει.

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, προετοιμαζόμενη να παίξει τον ρόλο του κόμματος που θα αποτελέσει τον πυρήνα της επόμενης κυβέρνησης, αναλώνεται στο να αναζητά ήδη συμμαχίες, ίσως και αλλότριες, έτσι ώστε να καταστεί αυτό εφικτό.

Φαίνεται πως πλέον ο μόνος στόχος της είναι η διακυβέρνηση της χώρας.

Και όλα αυτά συμβαίνουν ερήμην του λαού.

Το τελευταίο διάστημα οι φωνές για συνταγματική κατοχύρωση της τετραετούς θητείας μιας οποιασδήποτε κυβέρνησης πληθαίνουν. Άκουσον-άκουσον! Αντί να εξασφαλίσουμε στο Σύνταγμά μας, σε μια προσπάθεια διεύρυνσης της Δημοκρατίας, το δικαίωμα να εγκαλούμε ως πολίτες της χώρας την όποια κυβέρνηση ασκεί πολιτική διάφορη της ρητορικής βάσει της οποίας εξελέχθη, οι αθεόφοβοι επιχειρούν να εικοινωνήσουν ως θετικό το ακριβώς αντίθετο, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο τα δικαιώματα των πολιτών! Και όμως! Όλο και περισσότεροι πολιτικοί και “έγκριτοι” αναλυτές επιχειρηματολογούν υπέρ αυτής της συνταγματικής τροποποίησης.

Και όλα αυτά, ερήμην του λαού!

Πως όμως είναι δυνατόν η προπαγάνδα να θεωρεί ότι θα περάσει στον λαό την πολιτική που τον εξαθλιώνει και του περιορίζει όλο και περισσότερο τα δημοκρατικά του δικαιώματα; Πως είναι δυνατόν να επιχειρούν ακόμα μια επίθεση στους πολίτες, χωρίς να φοβούνται τις αντιδράσεις;

“Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν σε τι κόσμο ζουν, δεν γνωρίζουν τους νόμους του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ηγεμονία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτή η άγνοια, αυτή η μη αλήθεια στην οποία ζουν, απαγορεύει την ελευθερία της δράσης. Πολλοί θεωρούν ότι δημοκρατία είναι η ελευθερία της γνώμης. Δεν είναι αυτό. Γιατί η γνώμη είναι πάντα χειραγωγήσιμη, ενώ η αλήθεια όχι. Η προπαγάνδα αφορά την γνώμη. Στην ουσία, η ελευθερία της γνώμης είναι η ελευθερία να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Αυτή η ελευθερία είναι σκλαβιά”. [1]

Τα λόγια αυτά του Μαροκινής καταγωγής φιλοσόφου Αλέν Μπαντιού, φαίνεται να δίνουν μια εξήγηση για την αναιμική αντίδραση των πολιτών, οι οποίοι αποδέχονται σχεδόν παθητικά αυτά στα οποία τους υποβάλλουν. Αν θεωρήσουμε ότι η επικρατούσα άποψη είναι όντως πως δημοκρατία θεωρείται το καθεστώς όπου υπάρχει η ελευθερία της γνώμης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν βέβαια ότι η “γνώμη” αυτών που έχουν πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης είναι η περισσότερο προβεβλημένη, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία δυτικού τύπου, δεν είναι, παρά μια ψευδαίσθηση!

Εκμεταλλευόμενη ακριβώς αυτήν την στρεβλή αντίληψη περί δημοκρατίας η προπαγάνδα, μπορεί και χειραγωγεί τον λαό. Βομβαρδίζοντάς τον με “γνώμες” συγκεκριμένης λογικής και κατεύθυνσης, δημιουργούν την αίσθηση στον λαό της επικρατούσας άποψης.

Ακριβώς αυτό βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας. Με την πρόφαση της δημοκρατίας, η προπαγάνδα προωθεί την “επικρατούσα άποψη” η οποία με την σειρά της στρώνει τον δρόμο των καταστροφικών πολιτικών, δίχως οι πολίτες να είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι ουσιαστικά δεν μετέχουν των αποφάσεων που αφορούν την ίδια τους την ζωή!

Ο ίδιος ο Μπαντιού λέει ότι “κάτι που κυριαρχεί, κυριαρχεί”, θέλοντας να τονίσει την δύναμή τους σε ένα σύστημα που οι ίδιοι έχουν σχεδιάσει ερήμην του λαού, εναντίον του. Για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να τους υποτιμούμε.

Ωστόσο, με όπλο την γνώση, ας επικοινωνήσουμε την αλήθεια στους πολίτες, έτσι ώστε να γίνει κατανοητό το τι προσπαθούν να πράξουν εις βάρος τους. Μόνο έτσι θα δράσει μεγαλύτερη μάζα πολιτών, έχοντας επίγνωση πλέον της πραγματικής δημοκρατίας.

Μόνο έτσι θα αντισταθούμε στα επερχόμενα σχέδιά τους. Και τότε θα δούμε το τί θα “περάσουν” ερήμην του λαού!

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας